Emil Nawratzki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Emil Nawratzki (ur. 5 kwietnia 1867 w Lippinken, zm. 7 lipca 1938 w Berlinie) – niemiecki lekarz psychiatra, radca sanitarny, właściciel zakładu dla psychicznie chorych Waldhaus, ofiara narodowego socjalizmu.
Pochodził z Lippinken (obecnie Lipinki Szlacheckie). Studiował medycynę na Uniwersytecie w Berlinie, tytuł doktora medycyny otrzymał po przedstawieniu dysertacji doktorskiej 11 kwietnia 1893 roku[1]. Następnie specjalizował się w psychiatrii i był asystentem w zakładzie dla psychicznie chorych Dalldorf, kierowanym przez Wilhelma Sandera[2]. W 1904 wspólnie z Maxem Arndtem założył prywatny zakład psychiatryczny, znany jako Waldhaus Klinik lub Arndt- u. Nawratzki’sches Haus[3]. W 1917 roku otrzymał tytuł radcy sanitarnego[4]. Należał do Gesellschaft für Erdkunde (od 1909)[5] i Deutscher Verein für Schulgesundheitspflege. Był autorem kilku prac naukowych dotyczących zagadnień neurologii i psychiatrii, napisał parę haseł do Enzyklopädisches Handbuch der Erziehungskunde pod redakcją Josepha Loosa.
Żonaty z Toni z domu Heymann (1882–1938)[6].
W 1938 roku pod wpływem antysemickich represji popełnił wraz z żoną samobójstwo. Oboje pochowani są na cmentarzu żydowskim przy Schönhauser Allee[6]. W 2010 roku w Berlinie przy Teutonenstraße, nieopodal miejsca zamieszkana Nawratzkich przed wojną, odsłonięto upamiętniające ich Stolpersteine[7].