Encefalopatia
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Encefalopatia (gr. enkephalikos – mózgowy; gr. pathos choroba, cierpienie, odczuwanie) – ogólne określenie uszkodzenia mózgowia przez czynniki różnego pochodzenia. Uszkodzenia mózgowia człowieka prowadzą do różnego rodzaju zaburzeń zachowania, zwanych charakteropatiami.
Przyczynami encefalopatii mogą być toksyny obecne w organizmie przy niewydolności wątroby lub nerek, trucizny, takie jak metale ciężkie (ołów, rtęć), alkohol etylowy i wiele innych. Opisywane są też encefalopatie zakaźne (wywoływane przez priony), czyli pasażowalne encefalopatie gąbczaste (TSE).
Niektórzy rozpoznają encefalopatię w przypadku rozlanych zmian w zapisie EEG.
Generalnie termin encefalopatia charakteryzuje się następującymi cechami:
- ściśle określona przyczyna powodująca uszkodzenie mózgu
- zespół neurologiczny o charakterze rozlanym lub rozsianym
- zespół psychoorganiczny, zwykle otępienny.
Nieformalny podział encefalopatii:
- Encefalopatie wrodzone
- po urazie okołoporodowym
- po infekcjach płodowych
- po zatruciach
- Encefalopatie nabyte
- nadciśnieniowa
- miażdżycowa
- metaboliczna
- pozapalna
- pourazowa
- wątrobowa
- encefalopatia septyczna[1]
- zakaźne encefalopatie gąbczaste
- encefalopatia Wernickego (encefalopatia alkoholowa)
- encefalopatia AIDS
- encefalopatia gruźlicza[2]
Chorzy z encefalopatią powinni unikać czynników mogących nasilać objawy patologicznego zapisu EEG – np. intensywnych błysków świetlnych, hiperwentylacji.