Filmografia Carole Lombard
lista projektu Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Filmografia Carole Lombard?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Carole Lombard (1908−1942) w trwającej 21 lat karierze, przerwanej przedwczesną śmiercią poniesioną w katastrofie lotniczej[1], występowała w filmach oraz w radiu. Pojawiła się w 60 produkcjach fabularnych na dużym ekranie[2]. Uznawana jest za jedną z najwybitniejszych aktorek w historii amerykańskiej kinematografii[3]. Przez współczesnych historyków nazywaną „królową gatunku screwball comedy”[4].
Karierę zaczęła w wieku 12 lat, kiedy to została zaangażowana przez Allana Dwana do epizodycznej roli w niemym komediodramacie A Perfect Crime (1921)[5]. Mając ambicje zostania profesjonalną aktorką, w latach młodości brała udział w wielu castingach, lecz żaden z nich nie zakończył się angażem[6]. W październiku 1924 podpisała kontrakt ze studiem Fox Film Corporation[7], gdzie głównie odgrywała epizody w westernach oraz w filmach przygodowych[8]. W marcu 1925 otrzymała pierwszoplanową rolę w komedii Marriage in Transit (reż. Roy William Neill)[9]. Dla lata później nawiązała współpracę z Mackiem Sennettem, dołączając do grupy statystek nazywanych Bathing Beauties[10]. Od września 1927 do marca 1929 zagrała w osiemnastu krótkometrażowych produkcjach[11], m.in. w Gold Digger of Weepah[12], Run, Girl, Run[12] oraz The Campus Vamp[13]. W 1928 odegrała znaczące role w komediodramacie Show Folks (reż. Paul L. Stein), dramacie Ned McCobb’s Daughter (reż. William J. Cowen)[14] i w kryminale gangsterskim Me, Gangster (reż. Raoul Walsh)[13]. Rok później niezależna firma Pathé Exchange zaczęła zatrudniać ją do pierwszoplanowych ról[15], m.in. w dramacie High Voltage (reż. Howard Higgin)[16], komedii Wielkie nowości (reż. Gregory La Cava)[17] i w dramacie kryminalnym The Racketeer (reż. Howard Higgin)[18].
Po udanym występie w westernie The Arizona Kid (1930, reż. Alfred Santell) u boku Warnera Baxtera[19], związała się z wytwórnią Paramount Pictures[20]. Do najważniejszych obrazów Lombard z lat 30. należą takie produkcje, jak: melodramat Dama kier (1932, reż. Wesley Ruggles) u boku Clarka Gable’a[21], musical Bolero (1934, reż. Wesley Ruggles) z George’em Raftem[22], screwball comedy Napoleon na Broadwayu (1934, reż. Howard Hawks) w parze z Johnem Barrymore’em[22], dzięki której zdobyła status gwiazdy filmowej[23], screwball comedy Hands Across the Table (1935, reż. Mitchell Leisen) u boku Freda MacMurraya[24], komedia romantyczna Love Before Breakfast (1936, reż. Walter Lang)[25] i screwball comedy Mój pan mąż (1936, reż. Gregory La Cava) z Williamem Powellem[26]. Za kreację Irene Bullock Lombard otrzymała jedyną w karierze nominację do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[27]. Rola ekscentrycznej bohaterki uznawana jest za najlepszą w jej dorobku[28]. Do innych ważnych filmów Lombard z lat 30. należą także screwball comedy Szczęśliwie się skończyło (1937, reż. William A. Wellman)[29] i True Confession (1937, reż. Wesley Ruggles)[30].
Na początku lat 40. odeszła od komedii na rzecz występów w produkcjach dramatycznych: Vigil in the Night (1940, reż. George Stevens)[31] i They Knew What They Wanted (1940, reż. Garson Kanin)[31]. Do gatunku komediowego powróciła w 1941, występując w filmie Pan i pani Smith (1941, reż. Alfred Hitchcock)[32] oraz rok później w czarnej komedii Być albo nie być (reż. Ernst Lubitsch)[33].
Cztery filmy, w których wzięła udział, były nominowane przynajmniej do jednego Oscara w każdej kategorii. Dziewięć produkcji z jej udziałem, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[34].