Frankie Laine
amerykański piosenkarz / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Frankie Laine, właśc. Francesco Paolo LoVecchio[1][2][3] (ur. 30 marca 1913 w Chicago, zm. 6 lutego 2007 w San Diego[2][3]) – amerykański piosenkarz pochodzenia włoskiego, był popularny w latach 50.
Laine (1954) | |||
Imię i nazwisko |
Francesco Paolo LoVecchio | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
30 marca 1913 | ||
Data i miejsce śmierci |
6 lutego 2007 | ||
Gatunki |
jazz, pop tradycyjny, rhythm and blues, country, gospel, folk, easy listening | ||
Zawód |
piosenkarz, kompozytor, aktor | ||
Aktywność |
1932–2007 | ||
Wydawnictwo | |||
| |||
Strona internetowa |
Był synem Giovanniego i Cresenzii Lo Vecchio (z d. Salerno), emigrantów z Sycylii.
W latach 40., występował w hollywoodzkich zespołach muzycznych, zauważony przez Hoagy’ego Carmichaela, rozpoczął błyskawiczna karierę. Występował w radiu, nagrywał piosenki do filmów wytwórni Columbia, pojawiał się w telewizji. Pierwszym wylansowanym przez Laine’a przebojem, była piosenka „That’s My Desire”. Wylansował również tytułową piosenkę do legendarnego filmu „W samo południe” z Garym Cooperem.
Największe triumfy Laine święcił jednak nie w Stanach Zjednoczonych, a w Wielkiej Brytanii, gdzie wprowadził na 1. miejsce brytyjskiej listy przebojów cztery piosenki, w tym będący w zestawieniu przez 18 tygodni w 1953 roku „I Believe”, co do dziś (stan na 2007 rok) stanowi niepobity rekord. W latach 1953–1954 Laine’a ogłoszono najwybitniejszą osobowością muzyczną.
Echem jego wielkiej popularności jest fragment piosenki Leonarda Cohena „Memories”: Frankie Lane, he was singing Jezebel / I pinned an Iron Cross to my lapel / I walked up to the tallest and the blondest girl.
Karierę zakończył definitywnie w 1960 roku, z liczbą 21 złotych płyt, sprzedając na świecie około 100 mln nagrań[4].
Zmarł po operacji biodra w San Diego, o czym poinformował jego wieloletni producent Jimmy Martino[3].