Giovanni Battista Niccolini
poeta i dramaturg renesansowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Giovanni Battista Niccolini (ur. 29 października 1782 w San Giuliano Terme, zm. 20 września 1861 we Florencji) – włoski poeta i dramaturg[1].
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość | |||
Język | |||
Dziedzina sztuki | |||
|
Wywodził się z rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu studiów prawniczych podjął pracę jako archiwista, a następnie wykładowca historii i mitologii we florentyńskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie pełnił także obowiązki sekretarza i bibliotekarza. W roku 1812 został członkiem literackiej Akademii della Crusca, dbającej o czystość języka włoskiego[2].
Był autorem wierszy o tematyce patriotycznej, zebranych w tomach Canzoniere nazionale (1863) i Poesie (1888), oraz rozpraw krytycznoliterackich. Największą sławę zapewniły mu jednak tragedie, neoklasyczne w formie i romantyczne w treści, często nawiązujące do przypowieści biblijnych i wydarzeń starożytnych, przesycone duchem republikańskiego patriotyzmu. W swoich najbardziej znanych sztukach, Nabucco (1819) i Giovanni da Procida (1817), odwołując się do przeszłości, ukazywał aktualne problemy polityczne Włoch czasów risorgimenta[2]. Szczególną popularnością cieszyła się wymierzona w papiestwo tragedia Arnaldo da Brescia (1840), w której przypomniał losy mnicha z XII wieku, potępionego i skazanego przez Kościół[3].
Tłumaczył także na włoski tragedie Sofoklesa i Ajschylosa, a w swoich sztukach często nawiązywał do antycznych mitów (Edipo, Polissena).