Głośność
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Głośność – subiektywne odczucie natężenia dźwięku[1][2]; cecha umożliwiająca uporządkowanie dźwięków w skalę od cichych do głośnych[3]; wielkość stosowana w psychoakustyce do pomiaru subiektywnego wrażenia natężenia dźwięku[4]. Jednostką głośności jest son[1].
Głośność zależna jest przede wszystkim od natężenia dźwięku[3], ponadto od czasu trwania dźwięku, jego widma częstotliwościowego[2], transjentów, zjawiska maskowania[3], kontekstu, w jakim dźwięk jest przez odbiorcę słyszany[2] oraz przynależnych słuchaczowi w danym momencie czynników psychicznych i fizjologicznych: zmęczenia, koncentracji, uwagi itp.[5]
Dla danego natężenia, subiektywnie najgłośniejszymi są dźwięki o częstotliwości z zakresu 2,5–4 kHz, a najcichszymi – o częstotliwości mniejszej niż 100 Hz i większej niż 10 kHz[1].
Relatywną miarą głośności jest poziom głośności wyrażany w fonach[2][1].