Henryk I Parmeński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Henryk Maria Albert Ferdynand Karol Pius Ludwik Antoni Burbon-Parmeński, wł. Enrico Maria Alberto Ferdinando Carlo Pio Luigi Antonio di Borbone-Parma e Piacenza (ur. 13 czerwca 1873 w Rorschach, zm. 16 listopada 1939 w Lucce) – tytularny król Etrurii oraz książę Parmy i Piacenzy w latach 1907–1939.
Pretendent do tronu Parmy i Piacenzy | |||
Okres |
od 16 listopada 1907 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci |
16 listopada 1939 | ||
Miejsce spoczynku |
kaplica przy Villa Burbone, Viareggio | ||
Ojciec | |||
Matka | |||
Rodzeństwo |
Maria Ludwika, Ferdynand, Ludwika Maria, Maria Imaculata, Józef, Maria Teresa, Maria Pia, Beatrycze, Eliasz, Maria Anastazja, August, Maria Adelajda, Sykstus, Ksawery, Franciszka, Zyta, Feliks, Renat, Maria Antonina, Izabela, Ludwik, Henryka, Kajetan | ||
Odznaczenia | |||
|
Urodził się jako drugi syn Roberta (1848–1907), byłego księcia Parmy i Piacenzy, oraz jego żony Marii Pii Burbon-Sycylijskiej (1849–1882), królewny Obojga Sycylii. Miał liczne rodzeństwo: siostry Marię Ludwikę (1870–1899), Ludwikę Marię (1872–1943), Marię Imaculatę (1874–1914), Marię Teresę (1876–1959), Marię Pię (1877–1915), Beatrycze (1879–1949) i Marię Anastazję (1881), oraz braci Ferdynanda (1871), Józefa (1875–1950), Eliasza (1880–1959) i Augusta (1882). Większość spośród nich zmarła w dzieciństwie. Posiadał przyrodnie rodzeństwo z drugiego małżeństwa ojca z Marią Antoniną Bragança (1862–1959), królewną Portugalii: Marię Adelajdę (1885–1859), Sykstusa (1886–1934), Ksawerego (1889–1977), Franciszkę (1890–1978), Zytę (1892–1989), Feliksa (1893–1970), Renata (1894–1972), Marię Antoninę (1895–1937), Izabelę (1898–1984), Ludwika (1899–1967), Henrykę (1903–1887) i Kajetana (1905–1958).
Podobnie jak część rodzeństwa Henryk był upośledzony intelektualnie[1]. Wraz z narodzeniem otrzymał honorowy tytuł księcia Piacenzy właściwy następcy tronu byłego księstwa. Po śmierci ojca w 1907 odziedziczył po nim pretensje do tronów byłych monarchii Etrurii i Parmy. Pozostawał pod kuratelą macochy, zaś obowiązki głowy domu Burbonów parmeńskich wypełniał w jego imieniu młodszy z braci Eliasz[1]. Zmarł bezżennie i bezpotomnie. Tytuł głowy rodu i byłego księstwa odziedziczył po nim brat Józef, również upośledzony[1].