Hipoteza kosmicznej cenzury
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Słaba i silna hipoteza kosmicznej cenzury to dwa matematyczne przypuszczenia dotyczące struktury osobliwości powstających w ogólnej teorii względności.
Osobliwości powstające w rozwiązaniach równań Einsteina są przeważnie ukryte za horyzontem zdarzeń, w związku z czym nie mogą być widoczne z pozostałej części czasoprzestrzeni. Osobliwości nie ukryte poza horyzontem zdarzeń nazywane są nagimi.
Słaba hipoteza kosmicznej cenzury to przypuszczenie, że żadne nagie osobliwości, poza Wielkim Wybuchem, nie mogą istnieć we wszechświecie. Hipoteza została sformułowana w 1969 przez angielskiego fizyka Rogera Penrose'a[1][2].
Silna hipoteza kosmicznej cenzury mówi, że osobliwości zawsze powinny znajdować się albo całkowicie w stożku przyszłości, albo całkowicie w stożku przeszłości[3].