Historyzm w Rosji
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historyzm w Rosji – zróżnicowany kierunek w nowożytnej i współczesnej architekturze rosyjskiej. Od lat 20. XVIII wieku architektura w Rosji ewoluowała z baroku i klasycyzmu do architektury sentymentalnej, romantycznej, eklektycznej i historystycznej. Jako pierwsze pojawiły się historyzujące style: egiptyzujący, neogotycki i chinoiserie. Następnie były rozwijane style: narodowy (bizantyjsko-rosyjski lub neorosyjski), neobizantyński, neomauretański, neorenesansowy, neobarokowy, których elementy były często ze sobą swobodnie łączone. Niektóre style na przykład neoromański pojawiały się okazjonalnie, w odosobnionych przykładach. W XIX wieku pojawił się również eklektyzm i tendencje neoromantyczne w architekturze, a na początku XX wieku tzw. retrospektywizm. Za ostatni dominujący nurt w historyzmie rosyjskim bywa niekiedy uważana architektura socrealistyczna.
Style neorosyjski, neobizantyński i socrealistyczny, obok stylu klasycystycznego, zyskiwały status stylu oficjalnego w historii Rosji[1]. Niektóre style historyzujące znalazły swoje odzwierciedlenie również w pozostałych dziedzinach sztuki i rzemiosła w Rosji, m.in. rzeźbiarstwie, malarstwie, grafice, meblarstwie, złotnictwie, ceramice[2][3].