Inocențiu Micu-Klein
rumuński biskup greckokatolicki, działacz narodowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ioan Inocențiu Micu-Klein OSBM (ur. 1692 w Sadu, w Siedmiogrodzie, zm. 22 września 1768 w Rzymie) – rumuński greckokatolicki biskup diecezji Fogaraszu z siedzibą w Blaju, walczący o prawa dla Rumunów w należącym wówczas do monarchii Habsburgów Siedmiogrodzie; jeden z głównych przedstawicieli rumuńskiego odrodzenia narodowego i inicjator ruchu zwanego szkołą siedmiogrodzką; propagator unii kościelnej (podporządkowania Cerkwi prawosławnej pod rzymską jurysdykcją).
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
Biskup Fograszu | |||
Okres sprawowania |
28 września 1732 – 7 maja 1751 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Prezbiterat |
23 września 1729 | ||
Sakra biskupia |
5 listopada 1730 | ||
|
Data konsekracji |
5 listopada 1730 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||
| |||||
|
Urodził się w 1692 roku w rodzinie wolnych chłopów rumuńskich. Wykształcenie zdobywał w kolegiach jezuickich w Klużu i Trnawie. Biskupem został w 1729 roku i jako biskup przeniósł swoją siedzibę do Blaj. Po otrzymaniu tytułu barona, posługiwał się nazwiskiem Ioan Inochenție Micu-Clein[1].
Pojęciem narodu obejmował wszystkich Rumunów, bez wyłączania z niego chłopów. Mając chłopskie korzenie zaangażował się w walkę o poprawę bytu chłopów. Walczył więc o zniesienie poddaństwa, o prawo do przenoszenia się, o zmniejszenie wymiaru pańszczyzny do 2 dni w tygodniu, o zwrot zagrabionej ziemi i o oświatę. Swoimi wystąpieniami Micu wywołał u węgierskiej szlachty nienawiść i pogardę dla rumuńskich chłopów. Natomiast jemu nie szczędzono obelg i pogróżek. Oskarżano go o zdradę i podburzanie chłopów do buntów, a gdy doszło do zamieszek został wezwany do Wiednia. W obliczy oskarżeń i denuncjacji płynących z Siedmiogrodu, zmuszony był opuścić monarchię Habsburgów. Jego wyjazd do Rzymu rząd austriacki przyjął jednak z zadowoleniem. W sprawach rumuńskich Micu interweniował u papieża, jednak bez skutku. W 1751 roku dobrowolnie zrezygnował z biskupstwa. Zmarł w Rzymie w 1768 roku[2].