Języki turkijskie
rodzina językowa Eurazji z ligi ałtajskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Języki turkijskie?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Języki turkijskie albo tureckie[1] – rodzina wśród języków ałtajskich, na początku XXI w. najliczniejsza, obejmująca około 140 mln mówiących. Posługujący się nimi zamieszkują obszary Eurazji:
- Europy Wschodniej (Karaimi, Tatarzy, Baszkirzy, Czuwasze, Gagauzi),
- Azji Mniejszej (Turcja),
- Zakaukazia (Azerbejdżan),
- Azji Środkowej (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan, Rosja i Chiny)
- Syberii (Jakucja).
Języki te dzielą się na następujące grupy:
- bułgarską (z której przetrwał tylko język czuwaski),
- oguzyjską,
- kipczacką,
- karłucką (czyli karachanidzką),
- północnosyberyjską (tylko język jakucki i dołgański),
- południowosyberyjską.
Dawniej powszechną nazwą tej rodziny językowej używaną w polskiej turkologii był termin „języki tureckie”. Później jednak zaczęto stosować termin „języki turkijskie” – czynnie wprowadzony do turkologii przez Henryka Jankowskiego[2] – co pozwala łatwo rozróżniać pomiędzy dwoma poziomami taksonomicznymi, np. w sformułowaniu „wyraz turkijski” (tak jak: „wyraz słowiański”) i „wyraz turecki” [= w języku większości mieszkańców Turcji] (tak jak: „wyraz polski”)[3].