Języki ałtajskie
liga językowa Eurazji uznawana dawniej za rodzinę / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki ałtajskie – grupa języków, wcześniej traktowanych jako rodzina językowa. Obecnie uznaje się języki ałtajskie raczej za ligę językową, czyli zespół języków, których podobieństwa wynikają ze wzajemnych interakcji[1]. Badania przeprowadzone metodą triangulacji technik antropologicznych, językoznawczych i archeologicznych wskazują na wspólne źródło wszystkich języków – język transeurazjatycki[2].
Grupa języków ałtajskich dzieli się na trzy rodziny:
Językami ałtajskimi posługuje się ponad 152 mln osób, zamieszkujących rozległe obszary Azji, od Azji Mniejszej przez Azję Środkową i środkową Syberię, aż po chiński i rosyjski Daleki Wschód. Ze względu na swoje podobieństwo do języków uralskich łączone są w jedną ligę uralo-ałtajską. Do języków ałtajskich bywają zaliczane także języki japoński i koreański[3][4][5].
Języki ałtajskie z największą liczbą użytkowników to:
- turecki (ok. 80 mln),
- azerski (ok. 25 mln),
- uzbecki (18,5 mln),
- turkmeński (ok. 6,5 mln),
- tatarski (ok. 6 mln),
- ujgurski (ok. 6 mln),
- kazachski (ok. 5,3 mln),
- kirgiski (ok. 5 mln),[6]
- mongolski (ok. 4,5 mln).
Morfologicznie wszystkie języki ałtajskie należą do języków aglutynacyjnych. Ich cechą charakterystyczną jest również harmonia wokaliczna.