John C. Calhoun
polityk amerykański / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
John Caldwell Calhoun (ur. 18 marca 1782 w Abbeville w Karolinie Południowej, zm. 30 marca 1850 w Waszyngtonie) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratyczno-Republikańskiej, 7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych.
Zobacz też: John Calhoun. |
John Calhoun (1849) | |||
Pełne imię i nazwisko |
John Caldwell Calhoun | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1782 | ||
Data i miejsce śmierci |
30 marca 1850 | ||
7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych | |||
Okres |
od 4 marca 1825 | ||
Przynależność polityczna | |||
Druga dama |
Floride Calhoun | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Sekretarz stanu USA | |||
Okres |
od 1 kwietnia 1844 | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Sekretarz wojny USA | |||
Okres |
od 6 października 1817 | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
| |||
|
W latach 1817–1825 był sekretarzem wojny w administracji prezydenta Jamesa Monroe, następnie wiceprezydentem przy prezydentach Johnie Quincy Adamsie i Andrew Jacksonie (od 1825); 28 grudnia 1832 był pierwszym wiceprezydentem USA w historii, który sam zrezygnował z pełnionej funkcji, gdy został senatorem z rodzinnego stanu Karolina Południowa.
W 1844 został sekretarzem stanu w administracji Johna Tylera (po tragicznej śmierci Abla P. Upshura); pełnił tę funkcję przez rok, do końca prezydentury Tylera. W 1957 Senat USA uznał Calhouna za jednego z pięciu najwybitniejszych senatorów w historii USA.
Najgorętszy zwolennik utrzymania niewolnictwa. Wobec napływających do Kongresu petycji o zniesienie niewolnictwa w Waszyngtonie i terytoriach kontrolowanych przez władze federalne doprowadził do uchwalenia ustaw kagańcowych (ang. gag laws) zabraniających dyskutowania sprawy niewolnictwa. Zakaz ten (naruszający wolność słowa i petycji gwarantowany przez 1 Poprawkę) uchylony został w 1844 dzięki agitacji byłego prezydenta Johna Quincy’ego Adamsa[1]. Calhoun sprzeciwił się też projektowi Wilmota, zakazującemu wprowadzenia niewolnictwa na tereny zdobyte w wojnie z Meksykiem[2]. Oponował też przeciw kompromisowi 1850, który ograniczał ekspansję niewolnictwa, jego mowę w tej sprawie trzeba było odczytać, gdyż on sam był już poważnie chory i wkrótce potem zmarł[3].