Józef Bogusław Słuszka
hetman polny litewski, marszałek nadworny litewski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Józef Bogusław Słuszka herbu Ostoja (ur. 1652, zm. 8 października 1701) – hetman polny litewski w latach 1685–1701, kasztelan wileński w latach 1685–1701, kasztelan trocki w 1685 roku, marszałek nadworny litewski w 1683 roku, chorąży wielki litewski w 1676 roku, łowczy wielki litewski w 1673 roku[2], starosta rzeczycki w latach 1672–1688[3], starosta lanckoroński w 1694 roku[4], starosta piński, pieniawski, jezierski[1], starosta latowicki w 1698 roku[5], ekonom kobryński od 1685 roku[6].
Ostoja | |
Rodzina | |
---|---|
Data urodzenia |
1652 |
Data i miejsce śmierci |
8 października 1701 |
Ojciec | |
Matka |
Anna Potocka |
Żona |
Poseł powiatu oszmiańskiego na sejm nadzwyczajny 1672 roku. Przystąpił do senatorsko-żołnierskiej konfederacji kobryńskiej 1672 roku[7]. Poseł na zjazd warszawski sejm pacyfikacyjny 1673 roku[8]. Elektor Jana III Sobieskiego z powiatu rzeczyckiego w 1674 roku[9]. Poseł na sejm koronacyjny 1676 roku z Mińska[10]. Poseł na sejm grodzieński 1678–1679 roku[11].
Był zagorzałym zwolennikiem króla Jana III Sobieskiego, czołowym regalistą litewskim, bardziej związanym z Polską, gdzie posiadał największe swe posiadłości, niż z Litwą. Marszałek sejmiku województwa brzeskolitewskiego w 1696 roku[12]. Po zerwanym sejmie konwokacyjnym 1696 roku przystąpił 28 września 1696 roku do konfederacji generalnej[13]. Był elektorem Augusta II Mocnego z województwa wileńskiego w 1697 roku[14], podpisał jego pacta conventa[15]. Zażarcie zwalczał frakcję Sapiehów, jednakże po śmierci króla Jana, zniechęcony malwersacjami finansowymi i wykorzystywaniem walki z Sapiehami do własnych korzyści przez przywódców opozycji antysapieżyńskiej z Michałem Serwacym Wiśniowieckim i Ludwikiem Pociejem na czele, odsunął się od walki frakcyjnej i nie poparł ich w wojnie domowej 1700 roku, jak to zrobił jego młodszy brat Dominik Michał Słuszka, wojewoda połocki[16]. Został wtedy pozbawiony buławy polnej[17].
Dodatkowe obciążenia nakładane przez niego na chłopów w starostwie lanckorońskim doprowadziły do sporu przed królem, a w konsekwencji buntu i śmierci wójta Jakuba Śmietany[18].
Podczas licznych walk z Tatarami i Turkami wykazał się jako dobry kawalerzysta i odważny żołnierz, większych talentów dowódczych jednak nie posiadał. Brał udział we wszystkich kampaniach z lat 1673–1698. Chcąc upamiętnić swoją żonę, ulokował w 1697 r. nowe miasto leżące na gruntach wsi Błotków. Miasto te nazwał Terespolem[19].