Józef Leon Łopaciński
Polski biskup katolicki / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Józef Leon Łopaciński herbu Lubicz[1] (ur. 25 kwietnia 1751 w Leonpolu, zm. 23 kwietnia 1803 w Sarii) – duchowny katolicki, święcenia kapłańskie przyjął w 1774, scholastyk wileńskiej kapituły katedralnej w 1789 roku[2], kanonik koadiutor w 1769 roku, kanonik kapituły katedralnej wileńskiej w 1778 roku[3]. W 1776 mianowany sufraganem żmudzkim i biskupem tytularnym trypolitańskim (Tripolis in Phoenicia). W 1786 roku zrezygnował z urzędu. Po I rozbiorze Polski nie przyjął biskupstwa białoruskiego.
Biskup tytularny Trypolisu | ||
| ||
Data i miejsce urodzenia | ||
---|---|---|
Data i miejsce śmierci | ||
Biskup pomocniczy żmudzki | ||
Okres sprawowania |
od 1776 do 1786 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Inkardynacja | ||
Prezbiterat |
13 marca 1774 | |
Nominacja biskupia |
15 kwietnia 1776 | |
Sakra biskupia |
30 czerwca 1776 | |
Odznaczenia | ||
Data konsekracji |
30 czerwca 1776 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
|
W 1784 otrzymał Order Świętego Stanisława, a w 1792 Order Orła Białego. Był członkiem Komisji Edukacyjnej Wielkiego Księstwa Litewskiego z nominacji konfederacji targowickiej w 1793 roku[4].
Pochodził z linii wojewódzkiej Łopacińskich - syn wojewody Mikołaja Tadeusza Łopacińskiego i pisarzówny wielkiej litewskiej Barbary Kopeć, córki Michała Antoniego i Anny z Naramowskich. Brat Jana Nikodema Łopacińskiego i Kazimiery za Justynianem Niemirowiczem-Szczyttem (dziadów zesłańca księdza Jana Niemirowicza-Szczytta)[5]. Bratanek biskupa ordynariusza żmudzkiego Jana Dominika Łopacińskiego.