Język simeulue
język austronezyjski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język simeulue (a. simalur, simeuloë, simulul), także: long bano, defayan (a. devayan)[1][2][3] – język austronezyjski używany przez grupę ludności na wyspie Simeulue, u zachodniego wybrzeża Sumatry w Indonezji. Posługuje się nim 30 tys. osób[1].
Obszar | |||
---|---|---|---|
Liczba mówiących |
30 tys.[1] | ||
Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
Status oficjalny | |||
Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
Kody języka | |||
ISO 639-3 | smr | ||
IETF | smr | ||
Glottolog | sime1241 | ||
Ethnologue | smr | ||
BPS | 0011 3 | ||
WALS | sim | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Według danych Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa jest zagrożony wymarciem[3]. Stopień użycia tego języka różni się w zależności od grupy wiekowej. Doszło do osłabienia jego pozycji, do czego przyczyniają się coraz to silniejsze wpływy zewnętrzne[4]. Jeszcze w 1981 r. podano, że pozostaje powszechnym środkiem komunikacji. Odnotowano wręcz jego użycie na początkowym etapie edukacji, zwłaszcza poza miastem Sinabang(inne języki), gdzie dzieci w wieku szkolnym niekoniecznie posługują się sprawnie językiem indonezyjskim[5].
Został udokumentowany w postaci publikacji: Struktur bahasa Simeulue (1981)[6] , Morfologi dan sintaksis bahasa Simeulue (1983)[7], Sistem morfologi verba bahasa Simeulue (1991)[8], Sistem sapaan bahasa Simeulue (2003)[9]. Istnieje także słownik z 1961 r.[10][11] oraz zbiór materiałów tekstowych[12].