Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie
gałąź języków austronezyjskich / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie, także: hesperonezyjskie, indonezyjskie[1] – parafiletyczny zespół tych języków malajsko-polinezyjskich należących do wielkiej rodziny austronezyjskiej, które nie są zaliczane do grupy centralno-wschodniej. Zakres pojęciowy tej gałęzi obejmuje wszystkie języki austronezyjskie używane na Madagaskarze, w kontynentalnej części Azji Południowo-Wschodniej, na Filipinach, na Wielkich Wyspach Sundajskich (także na mniejszych okolicznych wyspach), na wyspach Bali i Lombok, w zachodniej części Sumbawy, na Palau oraz w archipelagu Marianów.
Obszar | |
---|---|
Klasyfikacja genetyczna |
|
Kody rodziny językowej | |
ISO 639-5 | pqw |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. |
Koncepcję grupy zachodniej zaproponował Robert Blust, traktując ją jako siostrzaną wobec gałęzi centralno-wschodniej[2]. Podział na języki zachodnie i centralno-wschodnie zakorzenił się w literaturze[3][4]. W nowszych klasyfikacjach odrzucono tę grupę ze względu na niemożność określenia definiujących ją cech lingwistycznych[4][5] . Przeciw takiej grupie przemawiają również dane archeologiczne[6].