Karabin maszynowy MG 131
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
MG 131 – lotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy o kalibrze 13 mm opracowany w 1938 roku w zakładach Rheinmetall-Borsig i produkowany w latach 1940–1945 dla potrzeb Luftwaffe. Głównie używano go do wyposażenia samolotów myśliwskich, ale także były montowane w wieżyczkach ciężkich samolotów oraz w wieżach zdalnie sterowanych, często w formie karabinów podwójnie sprzężonych[1]. Używany był między innymi w samolotach Bf 109, Me 410, Fw 190, Ju 88, Ju 290[1], He 177 i innych.
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent |
Rheinmetall-Borsig i Zbrojovka Vsetín | ||
Rodzaj | |||
Historia | |||
Prototypy |
1938 | ||
Produkcja |
1940–1945 | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber |
13 mm | ||
Nabój |
13 X 64 mm | ||
Taśma nabojowa |
taśma metalowa | ||
Wymiary | |||
Długość |
1170 mm | ||
Długość lufy |
550 mm | ||
Masa | |||
karabinu właściwego |
16,6 kg | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku |
ok. 750 m/s | ||
Szybkostrzelność teoretyczna |
ok. 900 strz./min | ||
|
MG 131 był zasilany z taśmy nabojowej ciągłej albo rozsypnej. Waga pocisku w zależności od rodzaju (przeciwpancerny, zapalający, smugowy) wahała się w granicach 34 – 38,5 g, masa naboju wynosiła około 74 g, a prędkość początkowa w zależności od rodzaju amunicji – od 710 m/s do 770 m/s[2].