Kasztelania sieradzka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kasztelania sieradzka – kasztelania w Sieradzu powstała na przełomie XI i XII w.[1][2]
Rozciągała się na powierzchni ok. 5500 km² i była najrozleglejszą spośród wchodzących w skład księstwa łęczyckiego, księstwa sieradzkiego, a później województwa sieradzkiego. Jej zasięg wytyczały na północy wsie: Chodaki, Zadzim, Lubola i Tomisławice; na zachodzie Żerechów, Socha, Witów, Zagajew, Raczków, Orzeżyn, Brudzew, Czajew, Godynice, Klonowa i Kopaniny; na południu doliny rzek Strugi Węglewskiej i Oleśnicy; na południowym wschodzie Wola Wiązowa, Kuźnica, Szczerców, dolina Widawki, następnie jej dopływu Rakówki oraz wsie: Rożniatowice, Kociszew, Śladkowice, Bychlew i Stara Gadka; na północnym wschodzie dolina Neru. W jej skład wchodziło również terytorium (ok. 200 km²) opola chropskiego (okolice dzisiejszych Pabianic).
Józef Kobierzycki w swych Przyczynkach do dziejów Ziemi Sieradzkiej[uwaga 1]zamieścił listę 65 kasztelanów sieradzkich poczynając od Roberta h. Korab (1081), Piotra Dunina Włostowica h. Łabędź (1117), Hinczy z Rogowa h. Działosza (1190)[uwaga 2], a kończąc na Pawle Poraju Biernackim h. Poraj (1826).
Wprowadzone w II połowie XIV w. na miejsce kasztelanii powiaty (np. powiat sieradzki), wywodzące się z okręgów sądowych, dopiero w następnym stuleciu stały się jednostkami podziału terytorialnego. W razie potrzeby, np. przy zbieraniu podatków, korzystano z kościelnego podziału terytorium na parafie, bowiem aż do XIX w. nie wykształcono w Polsce niższych jednostek administracji państwowej.