Komputer pokładowy w programie Apollo
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Komputery pokładowe programu Apollo ang. Apollo Guidance Computers (AGC) służyły do kierowania Modułem Dowodzenia/Serwisowym ang. Command/Service Module (CSM) i modułem księżycowym ang. Lunar Module (LM). Głównym zadaniem komputerów programu Apollo była realizacja programów zgromadzonych w pamięciach komputerów. Programy były napisane w języku maszynowym i nazywały się Instrukcje Podstawowe. Najmniejszą jednostką adresowalną w AGC było słowo maszynowe o długości 16 bitów. Instrukcje podstawowe mogły być słowami maszynowymi przenoszącymi instrukcje lub słowami maszynowymi przenoszącymi dane.
Chociaż firma IBM wprowadziła pojęcie bajt w latach sześćdziesiątych, to w podręczniku NASA opisującym komputer modułu księżycowego i w podręczniku NASA opisującym komputer modułu dowodzenia, pojęcie bajt się nie pojawia. Dla porównania z pojemnością dzisiejszych twardych dysków i RAM-u, pamięci komputerów programu Apollo można podać w bajtach. W komputerach PC, w zależności od architektury, dla procesora słowem jest przynajmniej[uwaga 1] 2-bajtowy (16-bitowy) element danych. W każdej misji programu Apollo używano dwóch identycznych komputerów, jeden ang. Command Module Computer (CMC) na pokładzie modułu dowodzenia, drugi ang. Lunar Guidance Computer (LGC) na pokładzie modułu księżycowego.
AGC, które w programie Apollo służyły do kierowania CSM i kierowania LM podczas lądowania na powierzchni Księżyca, nie posiadały żadnego nośnika pamięci masowej używanego obecnie. W celu realizacji oprogramowania komputery posiadały po 74 kB informacji zgromadzonej w toroidalnych rdzeniach ferrytowych.
Odpowiedzialnymi za program komputerowy dla modułu księżycowego byli Peter Adler i Don Eyles z pracowni MIT Instrumentation Laboratory.