Konfederacja gołąbska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konfederacja gołąbska (lub konfederacja gołębiowska[1][2]), – konfederacja zawiązana przez szlachtę koronną przy królu Michale Korybucie Wiśniowieckim 16 października 1672. Przyłączyły się do niej również ugrupowania wiernej królowi magnaterii. Monarcha akt konfederacji podpisał 10 listopada 1672[potrzebny przypis].
|
Ten artykuł należy dopracować |
Konfederacja zawiązana została w obronie przed detronizacją „szlacheckiego króla” oraz w celu rozgrywki z ugrupowaniem tzw. „malkontentów” (opozycji magnackiej) w sytuacji porażek w wojnie z Imperium Osmańskim, które zajęło część Ukrainy, Bracławszczyznę i Podole.
Marszałkiem konfederacji gołębiowskiej został wierny królowi pisarz polny koronny Stefan Stanisław Czarniecki, bratanek hetmana Stefana Czarnieckiego. Głównymi autorami uchwał konfederacji byli wojewoda sieradzki Feliks Kazimierz Potocki i biskup poznański Stefan Wierzbowski[3].
Przeciwnicy konfederacji gołębiowskiej to opozycja magnacka związana z dworem Królestwa Francji, prymasem Mikołajem Prażmowskim, hetmanem wielkim koronnym Janem Sobieskim, wojewodą kijowskim Andrzejem Potockim, chorążym koronnym Mikołajem Hieronimem Sieniawskim, kasztelan bełski Aleksander Ludwik Niezabitowski[4].
Zobacz w Wikiźródłach tekst Gołąbska konfederacja w Encyklopedii staropolskiej |