Konstrukcja sumikowo-łątkowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konstrukcja sumikowo-łątkowa – rodzaj szkieletowej konstrukcji ściany składającej się z następujących elementów:
- podwalina – belka pozioma oparta na fundamencie
- słupki (łątki) – elementy pionowe połączone na czopy z podwaliną i oczepem. W słupkach w konstrukcji tradycyjnej są wykonane podłużne wyżłobienia, czasem bruzdy otrzymuje się przez nabicie listew.
- oczep – górna belka zamykająca ścianę
- sumiki – poziome bale wsuwane w wyżłobienia w łątkach[1]
- miecze – czasem stosowane w narożach budynku. Pełnią podobną rolę jak zastrzały w konstrukcji szachulcowej, czyli usztywniają konstrukcję.
Budynki o tej konstrukcji (tworzone z krótkich sumików) powstawały na terenach z mniejszym dostępem do dobrego budulca drzewnego, rzadziej porośniętych lasami[2]. Można spotkać je jeszcze na terenach wiejskich w Polsce. Część budynków zostało przeniesionych do skansenów etnograficznych.
W nowszych konstrukcjach sumiki zastępuje się deskami 36 mm w dwóch warstwach, ze szczeliną między nimi, wpuszczonymi w łątki. Wypełnienie szczeliny materiałem ciepłochronnym poprawia właściwości izolacyjne ścian. Współczesne metody wypełniania szkieletu polegają na stworzeniu ścian 5- lub nawet 7-warstwowych z czego 2 warstwy stanowi odeskowanie zewnętrzne i wewnętrzne, jedną lub dwie warstwy tworzy materiał ciepłochronny ewentualnie jedną warstwę stanowi papa smołowaną na wewnętrznej stronie odeskowania wewnętrznego (chroni przed wilgocią-parą z ogrzanego pomieszczenia), lub papa surowa na wewnętrznej stronie odeskowania zewnętrznego (chroni przed wiatrem; nie należy stosować w tym miejscu papy smołowanej z uwagi na możliwość kondensacji pary na papie co powoduje przyśpieszone procesy gnilne)[3].
Ten typ budowli jest uważany za prekursora konstrukcji szachulcowej.