Konstytucje z Clarendon
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konstytucje z Clarendon (zw. także konstytucjami clarendońskimi lub klarendońskimi) – akty prawne wydane w 1164 w Clarendon Park przez Henryka II Plantageneta, króla Anglii[1] .
Konstytucje ograniczały przywileje Kościoła w Anglii. Zgodnie z ich postanowieniami:
- nałożono na Kościół podatek,
- sądom duchownym wolno było sądzić wyłącznie duchownych,
- duchowni w sprawach karnych odpowiadali przed sądem świeckim,
- zakazano apelacji do Rzymu bez zgody króla.
Stały się zarzewiem konfliktu między Henrykiem II a klerem angielskim, na czele którego stanął arcybiskup Canterbury Tomasz Becket.