Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza (Konwencja jamajska, Konwencja o prawie morza, ang. United Nations Convention on the Law of the Sea; UNCLOS) – umowa międzynarodowa wypracowana podczas obrad III Konferencji Prawa Morza ONZ, podpisana 10 grudnia 1982 w Montego Bay na Jamajce. Obecnie stanowi podstawowy dokument prawny w dziedzinie prawa morza[1]. Została ratyfikowana przez 168 państw i Unię Europejską[3]. Również państwa, które konwencji nie ratyfikowały (jak np. Stany Zjednoczone) a nawet jej nie podpisały (np. Turcja) wskazują na tę umowę jako na kodyfikację zwyczajowego prawa morza i powołują się na jej postanowienia[4].
Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzona w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. | |
Inne określenia |
Konwencja jamajska, Konstytucja dla mórz i oceanów[1] |
---|---|
Przedmiot regulacji |
Prawo morza |
Podpisanie |
10 grudnia 1982 |
Wejście w życie |
16 listopada 1994[2] |
Depozytariusz | |
Liczba sygnatariuszy |
165[3] |
Język oryginału |
angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Polska ratyfikowała Konwencję 6 listopada 1998 r. na podstawie ustawy z 2 lipca 1998[5] Dokument ratyfikacyjny został przekazany depozytariuszowi 13 listopada 1998 r. zgodnie z artykułem 306 konwencji[6]