Konwencja w sprawie dyskryminacji w zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konwencja w sprawie Dyskryminacji w Zatrudnieniu i Wykonywania Zawodu – konwencja nr 111 Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Została uchwalona przez Konferencję Ogólną MOP 25 czerwca 1958 roku w Genewie. Weszła w życie 15 czerwca 1960 roku[1]. Zarejestrowana przez Sekretariat ONZ 17 czerwca 1960[2] zgodnie z art. 102 Karty ONZ. Jest jedną z ośmiu fundamentalnych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy[3]. Konwencja zobowiązuje państwa członkowskie do opracowania i prowadzenia polityki krajowej zmierzającej do likwidacji wszelkich form dyskryminacji w zatrudnieniu oraz wprowadzającej w życie zasadę równych szans i równego traktowania na rynku pracy[4].
Konwencja została ratyfikowana przez 173 ze 187 państw członkowskich MOP[5]. Nie ratyfikowały jej: Birma, Brunei, Japonia, Malezja, Malediwy, Oman, Singapur, Wyspy Marshalla, Wyspy Salomona, Surinam, Tajlandia, Timor Wschodni, Tuvalu i Stany Zjednoczone[6]. Polska ratyfikowała Konwencję 8 maja 1961 roku[7].
Uzupełnieniem jest Konwencja nr 156 dotycząca równości szans i traktowania pracowników obu płci mających obowiązki rodzinne z 1981 r.[8]