Legia Polsko-Włoska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Legia Polsko-Włoska – polska jednostka sformowana na mocy dekretu Napoleona z 5 kwietnia 1807[1]
Pokrowiec na Ładownicę z napisem Legia Polsko-Włoska i Granatem Gorejącym | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
5 kwietnia 1807 |
Rozformowanie |
31 marca 1808 |
Nazwa wyróżniająca |
Legion Polacco Italiene |
Tradycje | |
Rodowód | |
Kontynuacja | |
Dowódcy | |
Pierwszy | |
Działania zbrojne | |
Wojny napoleońskie | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Skład |
3 pułki piechoty, pułk lansjerów |
Tworzona była na mocy dekretu cesarskiego z Brzezia[2] we Wrocławiu (sztab), Nysie, Prudniku, Głogówku (trzy pułki piechoty) oraz Korfantowie i Białej (jeden pułk lansjerów) z powracających z Włoch oddziałów polskich, które wzmocniono 6600 rekrutami z Wielkopolski. Miała liczyć 8200 żołnierzy piechoty oraz 1200 żołnierzy kawalerii. Pierwszym dowódcą Legii został generał Józef Joachim Grabiński[3]
Większość jej rekrutów stanowili chłopi, dezerterzy z armii pruskiej; oficerowie wywodzili się z drobnej szlachty. Służyło w niej także trochę Niemców z terenów dawnego zaboru pruskiego (Wielkopolska), włączonego później do Księstwa Warszawskiego (np. ppor. Henryk Brandt z 2 pułku Legii, późniejszy generał pruski, czy lekarz Fryderyk Gulitz, który pozostał w armii Królestwa Polskiego i dosłużył się najwyższych polskich odznaczeń wojskowych). Innym znanym oficerem Legionowym był Józef Chłopicki dowódca 1 Pułku tej Legii a późniejszy dyktator powstania listopadowego[4]
Jesienią 1807 formacja liczyła już 6 tys. żołnierzy. Choć legioniści domagali się włączenia ich jednostki w skład wojsk Księstwa Warszawskiego, Napoleon wysłał Legię, by wspomogła jego brata Hieronima w Westfalii. Z tego powodu od 11 listopada 1807 Legia pozostawała w służbie królestwa Westfalii. Jednak już 20 marca 1808 przeszła na żołd francuski, 31 marca 1808 przemianowana została na 1 Legię Nadwiślańską a gen. Józef Joachim Grabiński zrezygnował z dowództwa.