Lodowa Grań
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lodowa Grań (słow. Ľadovy hrebeň) – grzbiet oddzielający Dolinę Pięciu Stawów Spiskich od Dolinki Lodowej (dwie odnogi górnej części Doliny Małej Zimnej Wody) w słowackich Tatrach Wysokich. Jest to boczny grzbiet wychodzący z Lodowej Kopy (2603 m n.p.m.) i opadający w południowo-wschodnim kierunku. Zakończony jest bulą Pięciostawiańskiej Kopy (2121 m). U wschodnich jego podnóży znajduje się Wielki Staw Spiski, po stronie zachodniej (w Dolince Lodowej) Lodowy Stawek. Południowymi stokami Lodowej Grani prowadzą dwa znakowane szlaki turystyczne.
Obiekty w Lodowej Grani począwszy od północnego zachodu[1][2]:
- Lodowy Karbik,
- Mała Lodowa Kopa,
- Lodowe Wrótka (Ľadové vrátka):
- Zadnie Lodowe Wrótka (Zadné Ľadové vrátka),
- Zadnia Lodowa Igła (Zadná ľadová ihla),
- Pośrednie Lodowe Wrótka (Prostredné Ľadové vrátka),
- Skrajna Lodowa Igła (Predná ľadová ihla),
- Skrajne Lodowe Wrótka (Predné Ľadové vrátka),
- Wielki Lodowy Kopiniak (Veľká ľadová kopa),
- Lodowy Karb (Ľadový zárez),
- Pośredni Lodowy Kopiniak (Prostredná ľadová kopa),
- Skryta Ławka (Malá ľadová štrbina),
- Mały Lodowy Kopiniak (Malá ľadová kopa),
- Lodowy Ząb (Ľadový zub),
- Zadni Lodowy Przechód (Zadná ľadová škára),
- Pięciostawiańska Czuba (Ľadový hrb),
- Skrajny Lodowy Przechód (Predná ľadová škára),
- Pięciostawiańska Kopa (Pfinnova kopa, ok. 2121 m).
Granią z dołu do wierzchołka Pięciostawiańskiej Kopy jako pierwszy przeszedł József Déry około sierpnia 1900 r., zimą zaś drogę tę pokonali Jenő Serényi i Zoltán Votisky 13 kwietnia 1914 r. Całą grań przeszli jako pierwsi Janusz Chmielowski, Károly Jordán, Jan Nowicki oraz przewodnicy Klemens Bachleda i Paul Spitzkopf oraz tragarz Stanisław Stopka 14 sierpnia 1903 r. Pierwszego zimowego przejścia całości grani dokonali Valéria Kovárová, Edita Krenová, Manicová, Maňa Mičiková, Bárdoš i Alexander Huba 19 kwietnia 1946 r.[1]