Lokomotywa manewrowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lokomotywa manewrowa (zwana również przetokową) – jednostka trakcyjna zaprojektowana wyłącznie do użytkowania na stacjach rozrządowych, na stacjach i w lokomotywowniach[1].
Najczęściej są to lokomotywy spalinowe (np. SM42), rzadziej elektryczne[2].
Główną cechą lokomotyw manewrowych (odróżniającą je od lokomotyw trakcyjnych) jest jedna kabina maszynisty. Wyraźna też różnica dotyczy mocy zastosowanych silników, których moc jest mniejsza niż w przypadku lokomotyw do pracy liniowej.
Lokomotywy o przeznaczeniu manewrowym są bardzo zróżnicowane pod względem mocy i wielkości: począwszy od lekkich lokomotyw (jak widoczna na zdjęciu SM03 o mocy 150 KM), służących do manewrowania najwyżej kilkoma lub kilkunastoma wagonami, często używanych wewnątrz zakładów przemysłowych, poprzez lokomotywy średniej mocy (w tym najpopularniejsza w Polsce, wspomniana SM42), poprzez maszyny ciężkie (SM31) aż po maszyny do najcięższych zastosowań manewrowych (przykładem jest TEM2/SM48).
Cechą wspólną lokomotyw manewrowych jest natomiast niezdolność osiągania sporych prędkości (co z uwagi na charakter pracy nie jest potrzebne) – w przypadku mniejszych lokomotyw granicą jest ok. 60 km/h, większe lokomotywy manewrowe osiągają najczęściej 90-100 km/h. Ponadto – z uwagi na moc silnika – siła uciągu lokomotywy manewrowej przy większych prędkościach jest mała, co wpływa na ograniczone zdolności trakcyjne.
Lokomotywy manewrowe na PKP mają oznaczenie EM (elektryczne) i SM (spalinowe).