Ludmiła Hausbrandt
polska botanik / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludmiła Hausbrandt z domu Goetzen (ur. 29 września 1914 w Wierchoturie, Rosja, zm. 2 czerwca 1997 w Warszawie[1]) – polska botanik.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Profesor nauk przyrodniczych | |
Specjalność: anatomia roślin, botanika | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1956 |
Habilitacja |
1964 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Przed wybuchem II wojny światowej ukończyła studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Uczestniczyła w konspiracji, podlegała Komendzie Głównej Armii Krajowej - Oddziałowi II (Informacyjno-Wywiadowczemu) w stopniu podporucznika używając pseudonimów Lena i Alicja. Podczas powstania warszawskiego była przydzielona do szpitala numer 1, który mieścił się w gmachu PKO u zbiegu ulic Jasnej i Świętokrzyskiej[2]. Po kapitulacji została aresztowana i uwięziona w niemieckim obozie jenieckim, skąd powróciła do Warszawy pod koniec 1945. Natychmiast zgłosiła się do organizowanego Zakładu Botaniki, którym kierował prof. Tadeusz Gorczyński. W 1946 poślubiła teatrologa Andrzeja Hausbrandta (przed 1966 para rozwiodła się). W 1956 obroniła pracę doktorską pt. "Badania porównawcze nad strukturą drewna niektórych gatunków sosny", a w 1964 uzyskała stopień doktora habilitowanego i otrzymała stanowisko docenta. W 1970 po reorganizacji struktury uczelni została powołana na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Biologii Roślin Wydziału Rolniczego[potrzebny przypis].
Od 1968 do 1971 była przewodniczącą Oddział Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Botanicznego[3].
Spoczywa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 32, grób 12)[4].