Ludwika Sosnowska
brak danych - 1836-12-24; kasztelanowa / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludwika Sosnowska herbu Nałęcz (ur. 1751, zm. 6 grudnia 1836 w Równem) – polska szlachcianka, córka hetmana polnego litewskiego Józefa Sosnowskiego i Tekli z domu Despot-Zenowicz, żona księcia Józefa Aleksandra Lubomirskiego.
Portret Ludwiki Sosnowskiej z 1792 autorstwa Józefa Marii Grassiego. | |||
Nałęcz | |||
Rodzina |
Sosnowscy herbu Nałęcz | ||
---|---|---|---|
Data urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
Ojciec | |||
Matka |
Tekla Despot-Zenowicz | ||
Mąż | |||
Dzieci |
Fryderyk Wilhelm Lubomirski, Henryk Lubomirski, Helena Lubomirska | ||
|
Ukochana Tadeusza Kościuszki, wolą ojca poślubiona Lubomirskiemu. Najdokładniejszą relację dotyczącą zakończenia romansu Tadeusza Kościuszki i Ludwiki Sosnowskiej pozostawił w swoim wspomnieniu „Nieszczęśliwa miłość Kościuszki. Nota przez Świadka naocznego napisana” marszałek guberni mińskiej Michał Despot-Zenowicz, który był krewnym Ludwiki (Ludwika Sosnowska była cioteczną siostrą ojca Michała Despot-Zenowicza)[1][2].
Na skutek kłopotów finansowych mąż w 1794 roku przekazał jej zastawiony majątek w Równem, który wyprowadziła z długów[3].
Miała troje dzieci, Henryka Ludwika i Fryderyka Wilhelma oraz córkę Helenę.