Lutowanie twarde
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lutowanie twarde – lutowanie za pomocą tzw. lutów twardych, to znaczy spoiw lutowniczych o temperaturze topnienia powyżej 450 °C[1][2] (zwykle wynoszącej do 2000 °C[3]). Lutowanie twarde stosuje się do łączenia stali węglowych, molibdenowych, wolframowych, niklowych, chromowych, płytek z węglików spiekanych, a także złota, srebra, miedzi, mosiądzu i brązu[4].
Do lutowania twardego używa się palnika acetylenowo-tlenowego lub lampy lutowniczej. Ponadto możliwe jest lutowanie indukcyjne prądem elektrycznym lub na ognisku kowalskim[4].
Przy lutowaniu twardym niezbędne jest stosowanie odpowiednich topników (np. Uni-lut lub Austenit-lut). Rozpuszczają one tlenki na powierzchni lutowanego metalu i w ten sposób zwiększają zdolność lutu do rozpływania się i dokładnego wnikania w szczeliny metalu. Ponadto zabezpieczają one miejsce lutowane oraz stopiony lut przed utlenieniem[4].