Maastunnel
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tunel pod Mozą Maastunnel w Rotterdamie, Holandii (architekci: J.P. van Bruggen, Ad van der Steur) jest najstarszym tunelem budowanym metodą zanurzeniową w kraju. Połączył on brzegi Nowej Mozy, północ i południe miasta Rotterdam. Tunel składa się z czterech rur: dwóch dla ruchu samochodowego i po jednej do komunikacji pieszej i rowerowej. Budowę tunelu rozpoczęto w roku 1937 i zakończono w czasach okupacji hitlerowskiej w 1942 (właściwie już w 1941, jednakże oficjalne otwarcie odbyło się na początku 1942).
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
Przeszkoda | |||
Liczba tub |
4 | ||
Data otwarcia |
1942 | ||
Budowa | |||
Projektant |
J.P. van Bruggen, Ad van der Steur[1] | ||
Data budowy |
1937–1942 | ||
Koszty budowy | |||
51,8997°N 4,4678°E | |||
|
Długość tunelu wynosi 1373 metry, wliczając wjazdy. Zamknięty tunel ma długość 1070 metrów. Najgłębszy punkt tunelu znajduje się na głębokości około 20 metrów poniżej poziomu morza. Na powierzchni tunel może być rozpoznany przez dwie charakterystyczne wieże wentylacyjne na brzegach rzeki Mozy.
Każdego dnia korzysta z niego około 60 tysięcy pojazdów[2], wielu cyklistów oraz piesi. To sprawia, że Tunel pod Mozą jest ważnym elementem w systemie komunikacyjnym Rotterdamu.