Markus Eisenbichler
niemiecki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Markus Eisenbichler?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Markus Eisenbichler (ur. 3 kwietnia 1991 w Bad Reichenhall[2]) − niemiecki skoczek narciarski, zawodnik klubu TSV Siegsdorf. Drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2022. Indywidualny mistrz świata z dużej skoczni z 2019 oraz brązowy medalista ze skoczni normalnej z 2017, mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017, 2019 i 2021 oraz w drużynie męskiej z 2019 i 2021. Indywidualny brązowy medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, srebrny medalista drużynowy z 2020 i 2022. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2020/2021.
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
TSV Siegsdorf | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
11 grudnia 2016 w Lillehammer (3. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
22 marca 2019 w Planicy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Do 2012
Skoki narciarskie zaczął uprawiać w wieku 7 lat, za namową swojego kolegi[3]. Wielokrotnie startował w lokalnych zawodach dziecięcych w obsadzie międzynarodowej rozgrywanych głównie w Niemczech. W rywalizacji juniorskiej nie odniósł jednak większych sukcesów i nigdy nie wystartował w mistrzostwach świata juniorów[4].
W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w czerwcu 2006 – w Bischofshofen w konkursie FIS Cup zajął 27. lokatę spośród 29 sklasyfikowanych zawodników[4][5]. W sezonie 2008/2009 rozpoczął starty w Pucharze Kontynentalnym. Pierwsze punkty zdobył w grudniu 2008 w Engelbergu, zajmując 20. pozycję[6]. 2 lutego 2010 w Klingenthal zadebiutował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, nie uzyskał jednak awansu do konkursu głównego[7]. W lutym 2011 w Zakopanem po raz pierwszy stanął na podium konkursu Pucharu Kontynentalnego, zajmując drugie miejsce[8].
W sierpniu 2011 po raz pierwszy wystartował w Letnim Grand Prix. W zawodach w Ałmaty zajął 19. miejsce. 30 grudnia 2011 w swoim debiucie w konkursie głównym tego cyklu, Eisenbichler zdobył punkt Pucharu Świata. W rozgrywanym systemem KO konkursie 60. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie po skoku na 111 m uzyskał 43. notę pierwszej serii, ale wyeliminował w bezpośrednim pojedynku Martina Schmitta, dzięki czemu wystartował również w serii drugiej. W sezonie zimowym 2011/2012 dwukrotnie stawał też na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego[9].
Lata 2012–2014
Pod koniec sierpnia 2012, podczas skoku treningowego na Schattenbergschanze w Oberstdorfie, tuż po wybiciu z progu, w wyniku zbyt agresywnego wychylenia sylwetki i otrzymania silnego podmuchu wiatru, stracił panowanie nad lotem, wykonując salto w powietrzu i upadł, uderzając plecami w zeskok[10]. W wyniku tego zdarzenia doznał złamania trzeciego kręgu piersiowego, uszkodzenia czterech kolejnych kręgów i czasowo stracił czucie w dolnych partiach ciała, spędzając około miesiąca leżąc. Mimo tak poważnych obrażeń stosunkowo szybko powrócił do zdrowia i wznowił treningi[11], a już w połowie stycznia 2013 powrócił do rywalizacji w zawodach międzynarodowych pod egidą FIS, zajmując 19. pozycję w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Bischofshofen[12].
W sezonie 2013/2014, początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W styczniu 2014 w Sapporo odniósł w tym cyklu dwa zwycięstwa i znalazł się w składzie na konkursy Pucharu Świata rozgrywane tydzień później na tej samej skoczni. W zawodach tych dwukrotnie zajął 8. miejsce. W dalszej części sezonu jeszcze kilkukrotnie zdobył punkty PŚ, a w PK raz zajął miejsce na podium. Wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, które ukończył na 38. miejscu[13].
Sezon 2014/2015
W Letnim Grand Prix 2014 najwyżej klasyfikowany był na 12. miejscu w zawodach w Hakubie, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował miejsca na podium[14]. W sezonie zimowym 2014/2015 regularnie występował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując lokaty w drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie był na 6. pozycji, którą zajął dwukrotnie: w grudniu 2014 w Engelbergu i w styczniu 2015 w Zakopanem. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015, gdzie zajął 10. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej[14]. Sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 15. pozycji w klasyfikacji generalnej z 529 punktami[15].
Sezon 2015/2016
W Letnim Grand Prix 2015 najwyżej znalazł się na 15. miejscu, w sierpniowym konkursie w Wiśle. W sezonie zimowym 2015/2016 początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Po tym, jak na przełomie stycznia i lutego 2016 zwyciężył w konkursie tego cyklu w Bischofshofen i zajął 2. miejsce w Planicy, znalazł się w niemieckiej kadrze na zawody Pucharu Świata. Tu najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu, w lutowych zawodach w Vikersund, poza tym najczęściej zajmując miejsca w trzeciej dziesiątce. W marcu 2016 w Czajkowskim jeszcze raz zwyciężył w konkursie Pucharu Kontynentalnego[16].
Sezon 2016/2017
W ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2016 zwyciężył w pięciu konkursach[17], dzięki czemu zajął 1. miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu[4]. W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu, w październikowych zawodach w Klingenthal[17].
W sezonie zimowym 2016/2017 Eisenbichler powrócił do regularnych występów w Pucharze Świata. Rozpoczął go od 7. lokaty w Ruce, a w kolejnych startach zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. 11 grudnia 2016 po raz pierwszy w karierze stanął na podium konkursu indywidualnego Pucharu Świata, zawody w Lillehammer kończąc na 3. miejscu. W styczniu 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Garmisch-Partenkirchen w ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni oraz w Zakopanem, a w lutym na 6. miejscu, w konkursie w Sapporo[17].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Zdobył tam brązowy medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także, wraz z Cariną Vogt, Svenją Würth i Andreasem Wellingerem, złoty w konkursie drużyn mieszanych. Na skoczni dużej indywidualnie był 13., a w drużynie męskiej 4. W marcowych zawodach Pucharu Świata jeszcze dwukrotnie stanął na podium: w ramach Raw Air 2017 zajął 3. miejsce w Oslo, na tej samej pozycji ukończył również pierwszy konkurs w Planicy[17]. Sezon 2016/2017 Pucharu Świata zakończył na 8. miejscu w klasyfikacji generalnej z 807 punktami[15].
Sezon 2017/2018
W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz stanął na podium konkursu indywidualnego – 4 marca 2018 w Lahti zajął 2. pozycję[18]. Sezon zakończył na 10. lokacie w klasyfikacji generalnej z 597 punktami[15]. W styczniu 2018 wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, gdzie zajął 11. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. W lutym znalazł się w reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018. Wystąpił tylko w konkursach indywidualnych, zajmując 8. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej[18].
Sezon 2018/2019
W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata najczęściej kończył zawody w pierwszej dziesiątce. W ramach 67. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Oberstdorfie oraz Garmisch-Partenkirchen, a następnie był 13. w Innsbrucku i 5. w Bischofshofen[19]. Pozwoliło mu to zająć 2. pozycję w klasyfikacji generalnej turnieju[15]. W lutym 2019 dwukrotnie stanął na podium zawodów lotów narciarskich w Oberstdorfie, zajmując 3. i 2. lokatę, był również 2. w drugim konkursie w Willingen[19].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Zdobył na nich złoty medal w zawodach indywidualnych na skoczni dużej, jak również w drużynie męskiej (wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Stephanem Leyhe) oraz zespole mieszanym (wraz z Kathariną Althaus, Juliane Seyfarth i Geigerem). Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 7. miejsce. 22 marca 2019 w Planicy odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. Dwa dni później w kończących sezon zawodach zajął 3. pozycję[19]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2018/2019 zakończył na 7. lokacie z 937 punktami, z kolei w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019 znalazł się na 2. miejscu z 371 punktami[15].
Sezon 2019/2020
W Letnim Grand Prix 2019 najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, w lipcowych zawodach w Wiśle. W Pucharze Świata 2019/2020 osiągał wyniki gorsze niż w trzech poprzednich sezonach, zajmując głównie miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Raz stanął na podium – w ramach Raw Air 2020 był 2. w Lillehammer[20]. Sezon zakończył na 23. pozycji w klasyfikacji generalnej z 304 punktami[15].
Sezon 2020/2021
Zwyciężył w dwóch pierwszych konkursach indywidualnych sezonu 2020/2021 Pucharu Świata w Wiśle i Ruce, a w kolejnych zawodach w Ruce zajął 2. miejsce. Zajmował pozycję lidera cyklu[21], którą stracił po kolejnym konkursie, rozgrywanym w Niżnym Tagile, na rzecz Halvora Egnera Graneruda. Zawody te zakończył na 28. lokacie po krótkim skoku w drugiej serii oddanym w trudnych warunkach[22]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich brązowy medal, a w drużynie, wraz z Constantinem Schmidem, Piusem Paschke i Karlem Geigerem – srebrny[21].
W dalszej części sezonu regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnych zawodów Pucharu Świata. W grudniu 2020 raz stanął na podium – był 2. w drugim konkursie w Engelbergu. W styczniu 2021 był 2. w Zakopanem i 3. w drugim konkursie w Willingen, zaś w lutym był 3. w drugim konkursie w Klingenthal[21].
Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej zajął 17. miejsce, zaś w konkursach drużynowych zdobył złote medale: w zespole mieszanym wraz z Kathariną Althaus, Anną Rupprecht i Karlem Geigerem, a w drużynie męskiej z Piusem Paschke, Severinem Freundem i Geigerem. W marcowych zawodach Pucharu Świata w Planicy zajął między innymi 2. i 3. pozycję indywidualnie[21]. Sezon zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1190 punktami, o 382 za Halvorem Egnerem Granerudem. Zajął również 3. pozycję w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2020/2021[15].
Sezon 2021/2022
W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2021 dwukrotnie ukończył zawody w Ruce na 2. pozycji. W grudniowych konkursach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie. W ramach 70. Turniej Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w styczniu 2022 jeszcze dwukrotnie stanął na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata – w obu konkursach w Titisee-Neustadt zajął 3. pozycję. Wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie zajął 31. miejsce na skoczni normalnej oraz 5. na dużej, a w drużynie męskiej, wraz z Constantinem Schmidem, Stephanem Leyhe i Karlem Geigerem, zdobył brązowy medal[23].
W ramach Raw Air 2022 zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 18. lokatę, a w drużynie, wraz z Severinem Freundem, Andreasem Wellingerem i Karlem Geigerem, zdobył srebrny medal[23]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej z 950 punktami[15].
Sezon 2022/2023
W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata najczęściej zajmował lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz stanął na podium indywidualnego konkursu cyklu – 22 stycznia 2023 w Sapporo zajął 3. miejsce[24]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 15. pozycji z 607 punktami[15]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie był 13. na skoczni normalnej i 5. na dużej, w drużynie męskiej również zajął 5. pozycję[24].
Indywidualnie
2018 Pjongczang | – | 8. miejsce (K-98), 14. miejsce (K-125) |
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 31. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | brązowy medal[uwaga 1] |
Starty M. Eisenbichlera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
8. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 106,0 m | 106,5 m | 240,2 pkt | 19,1 pkt | Andreas Wellinger |
14. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 130,0 m | 130,5 m | 255,4 pkt | 30,3 pkt | Kamil Stoch |
31. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,0 m | – | 118,4 pkt | 156,6 pkt | Ryōyū Kobayashi |
5. | 12 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | indywid. | 137,5 m | 139,5 m | 275,7 pkt | 20,4 pkt | Marius Lindvik |
3. | 14 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 1] | 136,0 m | 139,5 m | 922,9 pkt (256,9 pkt) | 19,8 pkt | Austria |
Indywidualnie
2015 Falun | – | 10. miejsce (K-120) |
2017 Lahti | – | brązowy medal (K-90), 13. miejsce (K-116) |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | złoty medal (K-120), 7. miejsce (K-99) |
2021 Oberstdorf | – | 17. miejsce (K-95), 17. miejsce (K-120) |
2023 Planica | – | 13. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2015 Falun | – | 5. miejsce (K-120)[uwaga 2] |
2017 Lahti | – | złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[uwaga 3], 4. miejsce (K-116)[uwaga 4] |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | złoty medal (K-120)[uwaga 5], złoty medal (drużyna mieszana/K-99)[uwaga 6] |
2021 Oberstdorf | – | złoty medal (K-120)[uwaga 7], złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 8] |
2023 Planica | – | 5. miejsce (K-125)[uwaga 9] |
Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
10. | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | 122,5 m | 127,5 m | 227,9 pkt | 40,8 pkt | Severin Freund |
5. | 28 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 2] | 120,5 m | 119,5 m | 809,2 pkt (193,7 pkt) | 63,4 pkt | Norwegia |
3. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 95,0 m | 100,5 m | 263,6 pkt | 7,2 pkt | Stefan Kraft |
1. | 26 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | druż. mix.[uwaga 3] | 95,5 m | 99,5 m | 1035,5 pkt (264,0 pkt) | – | |
13. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 125,5 m | 123,5 m | 258,0 pkt | 21,3 pkt | Stefan Kraft |
4. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 4] | 130,5 m | 130,5 m | 1052,9 pkt (281,1 pkt) | 51,3 pkt | Polska |
1. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 131,5 m | 135,5 m | 279,4 pkt | – | |
1. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[uwaga 5] | 128,0 m | 128,5 m | 987,5 pkt (259,3 pkt) | – | |
7. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 91,0 m | 102,5 m | 210,5 pkt | 7,8 pkt | Dawid Kubacki |
1. | 2 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | druż. mix.[uwaga 6] | 104,5 m | 107,0 m | 1012,2 pkt (256,6 pkt) | – | |
17. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 98,5 m | 95,5 m | 241,1 pkt | 27,7 pkt | Piotr Żyła |
1. | 28 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | druż. mix.[uwaga 8] | 100,0 m | 98,5 m | 1000,8 pkt (250,5 pkt) | – | |
17. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 122,5 m | 134,0 m[uwaga 10] | 231,8 pkt | 44,7 pkt | Stefan Kraft |
1. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[uwaga 7] | 135,0 m | 138,5 m | 1046,6 pkt (270,6 pkt) | – | |
13. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 100,0 m | 98,0 m | 243,0 pkt | 18,8 pkt | Piotr Żyła |
5. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 131,0 m | 136,0 m | 271,4 pkt | 16,1 pkt | Timi Zajc |
5. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[uwaga 9] | 137,0 m | 130,5 m | 1127,7 pkt (269,9 pkt) | 276,2 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
2014 Harrachov | – | 38. miejsce |
2018 Oberstdorf | – | 11. miejsce |
2020 Planica | – | brązowy medal |
2022 Vikersund | – | 18. miejsce |
Drużynowo
2018 Oberstdorf | – | 4. miejsce[uwaga 11] |
2020 Planica | – | srebrny medal[uwaga 12] |
2022 Vikersund | – | srebrny medal[uwaga 13] |
Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
38. | 14–15 marca | 2014 | Harrachov | Čerťák | K-185 | HS-205 | indywid. | 160,5 m | – | –[uwaga 14] | –[uwaga 14] | 132,1 pkt | 258,9 pkt | Severin Freund |
11. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 197,5 m | 205,5 m | 203,0 m | –[uwaga 14] | 560,1 pkt | 91,8 pkt | Daniel-André Tande |
4. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 11] | 200,0 m | 210,5 m | 1581,2 pkt (379,4 pkt) | 80,8 pkt | Norwegia | ||
3. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | indywid. | 220,0 m | 247,0 m | 234,5 m | 230,0 m | 859,3 pkt | 17,9 pkt | Karl Geiger |
2. | 13 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | druż.[uwaga 12] | 230,0 m | 236,5 m | 1708,5 pkt (453,9 pkt) | 19,2 pkt | Norwegia | ||
18. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 185,0 m | 204,5 m | 213,5 m | 206,0 m | 710,0 pkt | 144,2 pkt | Marius Lindvik |
2. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[uwaga 13] | 211,5 m | 213,0 m | 1583,5 pkt (378,3 pkt) | 128,0 pkt | Słowenia |