Martha’s Vineyard
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Martha’s Vineyard – niewielka (długość około 33 km) wyspa na Atlantyku, u wybrzeży amerykańskiego stanu Massachusetts, administracyjnie przynależna do hrabstwa Dukes. Położona jest na południe od półwyspu Cape Cod, na zachód od wyspy Nantucket, około stu kilometrów na południe od Bostonu. Wraz z sąsiednimi wyspami stanowi pozostałość moreny czołowej z okresu zlodowaceń.
Licząc wraz z położoną na wschód od miasta Edgartown wysepką Chappaquiddick, z którą Martha’s Vineyard jest połączona, ma powierzchnię 231,75 km² (57. miejsce na liście największych wysp Stanów Zjednoczonych) a zamieszkana jest przez piętnaście tysięcy stałych mieszkańców (w 2000 – 14 901). Wyspa stanowi jednak często i chętnie odwiedzany ośrodek letniskowy i wypoczynkowy[uwaga 1], zatem przebywa na niej na ogół znacznie więcej osób.
Martha’s Vineyard była miejscem powstania jednej z pierwszych znanych społeczności osób głuchych w Stanach Zjednoczonych. Miasta West Tisbury i Chilmark charakteryzowały się przez kilka stuleci niezwykle wysokim odsetkiem występowania dziedziczonej głuchoty. Z tego względu na wyspie opracowano miejscowy język migowy (Martha’s Vineyard Sign Language, MVSL), którym posługują się rdzenni mieszkańcy wyspy[1].