Medaliści igrzysk olimpijskich w piłce nożnej
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Medaliści igrzysk olimpijskich w piłce nożnej?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Medaliści igrzysk olimpijskich w piłce nożnej – lista zawodników i reprezentacji, które przynajmniej raz zdobyły medal letnich igrzysk olimpijskich w turniejach mężczyzn w piłce nożnej.
Piłka nożna zadebiutowała na II Letnich Igrzyskach Olimpijskich, które odbyły się w 1900 roku w Paryżu. Na tych igrzyskach, jak i następnych w St. Louis, piłka nożna była jedynie dyscypliną pokazową, a państwa były reprezentowane przez amatorskie kluby piłkarskie lub zespoły uniwersyteckie. Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznaje wyniki obu turniejów za oficjalne, ale te nie są akceptowane przez Międzynarodową Federację Piłki Nożnej (FIFA)[1][2][3].
W 1908 do programu IV Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie włączono piłkę nożną jako pełnoprawną dyscyplinę. Od tego momentu piłka nożna była obecna na wszystkich igrzyskach z wyjątkiem X Letnich Igrzysk Olimpijskich (1932, Los Angeles). W programie XXVI Letnich Igrzysk Olimpijskich (1996, Atlanta) pojawił się turniej kobiet w piłce nożnej, który był kontynuowany na wszystkich następnych igrzyskach[4].
Od XV Letnich Igrzysk Olimpijskich (1952, Helsinki) w dyscyplinie mogli występować jedynie amatorscy piłkarze. Decyzję tę wykorzystały państwa bloku wschodniego, uznając swoje ligi za amatorskie, a piłkarzy za pracowników resortów, które patronowały ich klubom (oficjalnie figurowali np. jako górnicy, żołnierze, milicjanci, czy studenci), pomimo tego, że utrzymywali się ze sportu[5]. W latach 1952–1980 na podiach, niemal wyłącznie, stawali piłkarze z krajów komunistycznych. Pod koniec lat 70. zmieniono przepisy w taki sposób, aby na igrzyskach mogli grać jedynie piłkarze wcześniej niewystępujący w kwalifikacja i finałach mistrzostw świata. Jednakże, pierwsze igrzyska zorganizowane po wprowadzeniu tego zapisu zostały zbojkotowane przez większość państw zachodnich. Udało zebrać się 16 drużyn – format ten pozostał na stałe. Po upadku komunizmu w Europie zdecydowano się ponownie zmienić regulamin. Na igrzyskach w Barcelonie w 1992 roku wystąpili zawodnicy do 23 lat, natomiast 4 lata później, od Atlanty, umożliwiono powołanie dodatkowo trzech starszych piłkarzy[1].
Pierwsze miejsce w klasyfikacji medalowej wszech czasów zajmują Węgry z dorobkiem 3 złotych medali, 1 srebrnego i 1 brązowego. Druga w klasyfikacji jest Wielka Brytania z 3 złotymi medalami, wywalczonymi na początku XX wieku. Trzecia natomiast jest Argentyna z 2 złotymi i 2 srebrnymi medalami. Reprezentacją, mającą największą liczbę wszystkich medali, jest zajmująca szóste miejsce Brazylia (6 medali – 1 złoty, 3 srebrne i 2 brązowe). Tylko raz jedno państwo (Stany Zjednoczone) sięgnęło po 2 medale na jednych igrzyskach (1904, St. Louis), ze względu na amatorski charakter rozgrywanego turnieju. Według obowiązujących przepisów, wedle których do udziału uprawnione są jedynie reprezentacje, taka sytuacja się nie powtórzy[4]. W 1972 na XX Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w meczu o 3. miejsce reprezentacje NRD i Związku Radzieckiego zremisowały ze sobą 2:2. Organizatorzy postanowili przyznać medale obu drużynom[6].
Najbardziej utytułowanym piłkarzem w turniejach mężczyzn na igrzyskach olimpijskich jest Węgier Dezső Novák, który zdobył dwa złote medale i jeden brązowy w latach 1960–1968. Jest również zdobywcą największej liczby, trzech medali[4].
Lista nie uwzględnia wyników Olimpiady Letniej 1906, która nie była organizowana przez MKOl. Zwyciężyła wówczas reprezentacja Danii[7], a kilku zawodników zwycięskiej drużyny zdobywało później srebrne medale na igrzyskach w latach 1908 i 1912[4].