Moja walka (powieść Karla Ovego Knausgårda)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Moja walka (norw. Min kamp) – powieść autobiograficzna Karla Ovego Knausgårda w sześciu księgach (dziesięciu częściach), wydana w latach 2009-2011, obejmująca treścią czas od jego dzieciństwa, przez nastoletniość, po dorosłość, napisana w swobodnym układzie chronologicznym. W polskim przekładzie obejmuje przeszło 4,5 tys. stron.
Autor | |||
---|---|---|---|
Typ utworu | |||
Data powstania |
2008-2011 | ||
Wydanie oryginalne | |||
Miejsce wydania |
Oslo | ||
Język |
norweski | ||
Data wydania |
2009-2011 | ||
Wydawca |
Forlaget Oktober | ||
Pierwsze wydanie polskie | |||
Data wydania polskiego |
2014-2018 | ||
Wydawca |
Wydawnictwo Literackie | ||
Przekład | |||
|
Tytuł prowokacyjnie nawiązuje do Mein Kampf Adolfa Hitlera, której treść, jak i biografia samego jej autora (obok analizy wiersza Ścieśnienie Paula Celana), stanowi temat znacznej części zawartego w książce eseju z księgi szóstej, pt. Imię i liczba. Autor przyznaje się w nim, że na tytuł powieści wybrał Moją walkę, nie przeczytawszy wcześniej manifestu Hitlera pod tym samym tytułem[1]. Ruth Franklin twierdzi, że tytułowa walka dotyczy przede wszystkim wyzwania, jakim jest wykreowanie przez autora siebie jako artysty[2].
W książce ze swobodą Knausgård opisuje wstydliwe, prywatne wydarzenia życia swojego i bliskich. Część ich imion i nazwisk, a także nazwy miejscowości, w których toczą się wydarzenia, zostały zmienione lub usunięte zgodnie z sugestią prawników oraz samych zainteresowanych, którym autor przedłożył przed wydaniem tekst powieści. Nota bene groźba procesu sądowego ze strony jednego z bohaterów książki, tj. Gunnara, stryja Karla Ovego, pojawia się jako jeden z głównych tematów ostatniej księgi cyklu. Mimo że ojciec Karla Ovego jest jednym z najważniejszych bohaterów powieści, jego imię, Kai Åge Knausgård, pojawia się dopiero w ostatniej księdze cyklu[3][4]. Jak sam autor mówi z jednym z wywiadów wokół swojej książki:
Są rzeczy, których nie powinieneś mówić. Uczy się nas "To jest złe, tamto jest złe, nie powinieneś myśleć w ten sposób". Ale ta różnica bardzo mnie interesuje, różnica między tym, co powinieneś robić, a tym, co rzeczywiście robisz. Oczywiście łatwo uznać to za prowokację, a ludzie myślą, że jesteś seksistą, ale tak nie jest. Opisuję jedynie życie. Być może żyję w zły sposób, ale sprawia to, że pisanie o nim jest znacznie ciekawsze, niż gdybym żył dobrze [właściwie][5].
Ostatni tom, co nietypowe dla powieści, zamyka bibliografia cytowanych i omawianych dzieł z eseju Imię i liczba. Wśród autorów pojawiają się m.in.: Giorgio Agamben, Hannah Arendt, Jorge Luis Borges, Hermann Broch, Paul Celan, Jacques Derrida, René Girard, Martin Heidegger, Ernst Jünger, James Joyce, Victor Klemperer, Bruno Latour, Emmanuel Levinas, Rainer Maria Rilke i Peter Sloterdijk, a w samym eseju – niewymienieni w spisie: Friedrich Hölderlin, Theodor Adorno i Max Horkheimer.
Powieść doceniona została za bezpośredniość przekazu i surowość stylu, dające poczucie – jak mówi Zadie Smith – jakby pisanie i życie zdarzały się jednocześnie, pozwalające na immersję w takim stopniu, że żyje się jego [Knausgårda] życiem razem z nim[6].