Monety oblężnicze Gdańska (1577)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monety oblężnicze Gdańska – monety bite w roku 1577, jako następstwo opowiedzenia się Gdańska po drugiej wolnej elekcji po stronie cesarza Maksymiliana i nieuznawania za króla Stefana Batorego.
Po koronacji 23 kwietnia 1576 r. Stefana Batorego na króla, Gdańsk, chcąc wynegocjować warunki hołdu, wysłał swoje poselstwa[1]. Miastu chodziło przede wszystkim o zniesienie ograniczeń praw i swobód narzuconych w Statutach Karnkowskiego. Widząc, że król prze do konfrontacji, już od końca maja 1576, do 18 marca 1577 r., miasto zajmowało i spisywało kosztowności będące w posiadaniu[1]:
- kościołów, poza używanymi paramentami liturgicznymi,
- kamlarii (kasy miejskiej) i
- w skrzyniach cechowych.
Zimą 1576/1577 wojsko koronne zablokowało Gdańsk od lądu, a w czerwcu zamknięto oblężenie[1].
Ostatecznie, po 10 miesiącach oblężenia, cele Gdańska zostały osiągnięte – skasowano Statuty Karnkowskiego – za cenę złożenia Stefanowi Batoremu hołdu (16 grudnia 1577 r.) oraz wniesienia kontrybucji w wysokości 200 tys. złotych polskich[1][2][3].
Z wyjątkiem dukatów bitych na stopę węgierską i przeznaczonych na zastąpienie w obiegu lżejszych zagranicznych dukatów, wszystkie inne monety oblężnicze wybijane w Gdańsku w r. 1577 miały stopę znacznie niższą od swej nominalnej wartości i dlatego, edyktem króla Stefana Batorego z dnia 10 lipca 1578 r., zostały wywołane z obiegu. Wtedy też rada miejska wykupiła ostatnie monety wielkiego bezkrólewia[2].