Naturalny reaktor jądrowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Naturalny reaktor jądrowy – złoże rud uranowych, w którym w sposób naturalny doszło do łańcuchowej reakcji jądrowej. Znane są dwa złoża uranu, w których potwierdzono istnienie naturalnych reaktorów jądrowych: w Oklo i Bangombé w Gabonie. Wykryto w nich wiele stref będących w przeszłości miejscem łańcuchowych reakcji jądrowych[1]. Pierwsze naturalne reaktory zostały odkryte przez Francisa Perrina w roku 1972 w złożach uranu w okolicy Oklo[2]. Możliwość istnienia oraz warunki powstania naturalnych reaktorów zostały przewidziane przez Paula Kazuo Kuroda już w roku 1956[3]. Analiza stężeń izotopów promieniotwórczych wskazuje, że reakcje jądrowe zachodzące w złożach uranu przebiegały w podobny sposób jak w reaktorach zbudowanych przez człowieka[4].
W złożach w Oklo istniało 16 stref będących naturalnymi reaktorami jądrowymi około 2 mld lat temu. Reakcje zachodziły w nich kilkaset tysięcy lat. Moc reaktorów wynosiła średnio 100kW[1][5]. Szacuje się, że w warstwie złoża o miąższości do jednego metra rozszczepieniu uległo około 5 ton 235U, a temperatura podniosła się w trakcie procesu o kilkaset stopni Celsjusza[1][6].
Większość nielotnych produktów rozszczepienia pozostało w pobliżu miejsca reakcji przez kolejne 2 mld lat[1]. Badania nad rozprzestrzenianiem promieniotwórczych izotopów wokół naturalnych reaktorów jądrowych pozwalają na analizę potencjalnych, negatywnych skutków składowania radioaktywnych odpadów z elektrowni jądrowych oraz określenie warunków, w jakich nie dochodzi do rozprzestrzeniania izotopów promieniotwórczych[7].