Nerw bloczkowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nerw bloczkowy (łac. nervus trochlearis) – IV nerw czaszkowy. Ma charakter ruchowy, unerwia mięsień skośny górny w oczodole[1][2]. Jego jądro leży w nakrywce śródmózgowia[3]. Nerw bloczkowy wychodzi ze śródmózgowia na jego grzbietowej powierzchni, poniżej wzgórka dolnego blaszki pokrywy, bocznie od wędzidełka zasłony rdzeniowej górnej[4][1]. Dalej kieruje się na powierzchnię podstawną mózgu, biegnie w bocznej ścianie zatoki jamistej, następnie przez szczelinę oczodołową górną wnika do oczodołu[1]. Porażenie tego nerwu powoduje słaby zez zbieżny z odchyleniem gałki ocznej ku górze i podwójne widzenie[1].