Neumy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Neumy – forma notacji muzycznej w średniowieczu. Przyjmuje się, że termin „neuma” pochodzi od starogreckich wyrazów πνεῦμα [pneuma], czyli „oddech”[1], lub νεῦμα [neuma] – ’znak’[2][3]. Neumy stanowiły ogólny zarys linii melodycznej, informowały, czy melodia wędruje w górę, czy w dół, nie wskazując początkowo wielkości poszczególnych interwałów. Dopiero wprowadzenie linii (notacja diastematyczna) przez Gwidona z Arezzo (zm. 1050) pozwoliło na szczegółowy zapis melodii chorałowych. Notacja ta obejmuje znaki w formie kropek (punctum) i kresek (virga), które przedstawiają przybliżony przebieg melodii; nie zawsze określają one dokładny czas trwania i wysokość dźwięku. Neumy zapisywano początkowo bezliniowo, później na czterolinii.
Ten artykuł dotyczy notacji muzycznej. Zobacz też: Neuma (zespół muzyczny). |
Tempo jednej neumy określa się w przybliżeniu jako spokojną ósemkę. W różnych krajach oraz na przestrzeni wieków neumy przyjmowały różną postać zarówno pod względem trwania i wysokości, jak i pod względem samego zapisu. W związku z tym nazywane są neumami bizantyńskimi, włoskimi, francuskimi, gotyckimi itd. W stylu rzymskim neuma była rombem.
Ten system notacji charakterystyczny jest dla chorału gregoriańskiego.