Nowa Kultura (1950–1963)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nowa Kultura – tygodnik społeczno-literacki wydawany w latach 1950–1963 w Warszawie.
Ten artykuł dotyczy czasopisma w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Zobacz też: Nowa Kultura (1923–1924). |
Częstotliwość |
tygodnik |
---|---|
Państwo | |
Adres |
Warszawa |
Organ prasowy | |
Tematyka |
społeczno-literacka |
Pierwszy numer | |
Ostatni numer |
Pismo powstało z połączenia dwóch tygodników, „Odrodzenie” (1944–1950) i „Kuźnica” (1945–1950). W okresie 1952–1956 było oficjalnym organem Związku Literatów Polskich. Pismo propagowało hasła realizmu socjalistycznego. Jego redaktorem był Paweł Hoffman, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska w roku 1955. Bezpośrednim powodem jego zwolnienia było wydrukowanie na łamach pisma „Poematu dla dorosłych” Adama Ważyka – utworu sprzecznego z zasadami socrealizmu, obnażającego rzeczywistość życia budowniczych Nowej Huty[1]. Kolejnym redaktorem naczelnym został Stefan Żółkiewski, do 1968 członek KC[2]. Jego zastępcą do 1962 była Alicja Lisiecka, która pisała recenzje książek. Nazywana „Pryszczatolożką” lansowała zwłaszcza „pryszczatych” (Woroszylskiego, Mandaliana, Konwickiego), innych natomiast, choćby najzdolniejszych – Iredyńskiego, czy grupę „Współczesności” – bezlitośnie krytykowała[3].
Według Andrzeja Werblana (1958), „Nowa Kultura” była drugim po czasopiśmie „Po prostu” ośrodkiem publicystyki „rewizjonistycznej”.
W 1963 Artur Starewicz, sekretarz KC do spraw ideologicznych i propagandy, zlikwidował „Świat”, „Nową Kulturę” i „Przegląd Kulturalny”, powołując na ich miejsce, długo bojkotowany przez środowisko, tygodnik „Kultura” (1963–1981). Redaktorem naczelnym został Janusz Wilhelmi[4].