OKo1
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
OKo1 – tendrzak przystosowany do szybkiego ruchu pasażerskiego.
Ten artykuł od 2022-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
OKo1 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |||
Producent | |||
---|---|---|---|
Lata budowy |
1916-1924 | ||
Układ osi |
2'C2' | ||
Wymiary | |||
Masa służbowa |
37 t | ||
Długość |
14 800 mm | ||
Wysokość |
4260 mm | ||
Średnica kół napędnych |
1650 mm | ||
Średnica kół tocznych |
860 mm | ||
Napęd | |||
Trakcja |
parowa | ||
Ciśnienie w kotle |
12 kG/cm² | ||
Powierzchnia ogrzewalna kotła |
138 m² | ||
Powierzchnia przegrzewacza |
42,2 m² | ||
Powierzchnia rusztu |
2,44 m² | ||
Średnica cylindra |
560 mm | ||
Skok tłoka |
630 mm | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Prędkość konstrukcyjna |
100 km/h | ||
|
Jednakową prędkość w obydwóch kierunkach jazdy uzyskano przez dodanie dwóch dwuosiowych wózków. Jego prędkość maksymalna wynosi 100 km/h. Jest to konstrukcja pruska, produkowana przez firmę Vulcan ze Szczecina jako seria T18; w kolejach niemieckich nosiła oznaczenie serii 78.
Dla kolei niemieckich zbudowano 534 lokomotywy pod oznaczeniem 78 0-5, 8 maszyn dla kolei tureckich, a ostatnią tego typu wybudowano w 1939 dla prywatnych kolei. W Polsce skoncentrowane były w dyrekcji poznańskiej (MD Poznań Osobowa, Jarocin, Zbąszynek i in.)
Z PKP ostatnia została wycofana w 1975 roku z Zielonej Góry. Do celów muzealnych pozostawiono lokomotywę OKo1-3, która znajduje się w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.