Oblężenie Poznania (1716)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oblężenie Poznania – oblężenie, które miało miejsce 24 lipca 1716 podczas konfederacji tarnogrodzkiej w ramach wielkiej wojny północnej.
Ten artykuł dotyczy oblężenia Poznania w 1716. Zobacz też: inne oblężenia miasta. |
Konfederacja tarnogrodzka | |||
Pozostałości murów miejskich w pobliżu Bramy Wrocławskiej | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Wynik |
zwycięstwo konfederatów | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
52°24′30″N 16°56′03″E |
Poznań, który wzmocniony został przez nowe ziemne fortyfikacje bastionowe, zaatakowany został 24 lipca przez konfederatów będących pod dowództwem Chryzostoma Gniazdowskiego, pomimo zawieszenia broni podpisanego na początku lipca[1]. Garnizon miasta liczył 440–1000 żołnierzy saskich wspomaganych przez nieznaną liczbę mieszczan niemieckich. Gniazdowski, który miał 4000 żołnierzy i 4 działa, uderzył z trzech stron – od północy na Bramę Wroniecką oraz od południa na Bramę Wrocławską i Szaniec Garbarski.
Grupa, która uderzyła na szaniec, szybko zdołała go opanować, a następnie zaatakowała tyły obrońców rawelinu znajdującego się przed Bramą Wrocławską, co ułatwiło zdobycie bramy szturmującemu ją oddziałowi.
Konfederaci, którzy znajdowali się na prawym brzegu Warty, przeprawili się przez rzekę wpław i zaatakowali miasto. Gdy znajdujący się za Bramą Wroniecką rawelin oraz sama brama zostały opanowane podstępem, garnizon miasta skapitulował.
Zdobycie Poznania doprowadziło do wyeliminowania z walk wojsk królewskich generała porucznika Kaspra von Siedlitza, liczące według jednych relacji około 440, a według innych 1000 żołnierzy[1]. Konfederaci zdobycie miasta okupili znacznymi stratami ludzkimi, może nawet 800 poległych, ale zrekompensowała im to pokaźna zdobycz militarna. Według źródeł saskich było to 1400 karabinów piechoty, 1159 karabinów dragońskich i 4298 flint oraz 1617 par pistoletów, a także 20 żelaznych armat trzyfuntowych[1].