Obrzęk płuc
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Obrzęk płuc – stan chorobowy, w trakcie którego w pęcherzykach płucnych zamiast powietrza zaczyna gromadzić się płyn przesiękowy, który utrudnia wymianę gazową w płucach.
Oedema pulmonum | |
Klasyfikacje | |
DiseasesDB | |
---|---|
MedlinePlus | |
MeSH |
Do takiej sytuacji dochodzi najczęściej w przebiegu niewydolności krążenia (lewokomorowej niewydolności serca), ale także w przypadku utrudnienia odpływu krwi z płuc (w przypadku wad serca), jak również w przypadku zaburzeń toksycznych lub przemiany materii, w trakcie których dochodzi do uszkodzenia pęcherzyków płucnych (mocznica, zespół nerczycowy).
Obrzęk płuc jest jednym z objawów ostrej choroby wysokościowej.
Najczęstszą jego przyczyną jest skrajnie ciężka zastoinowa niewydolność krążenia, w trakcie której, zgodnie z gradientem ciśnienia, dochodzi do przesiękania płynów z naczyń krwionośnych do światła pęcherzyków płucnych.
W leczeniu stosuje się:
- tlenoterapię
- leki moczopędne
- ułożenie osoby w celu zmniejszenia zastoju krwi w płucach (pozycja siedząca, opaski uciskowe, w dawnych czasach upust krwi)
- morfinę
- leki rozszerzające naczynia krwionośne (pozorne zmniejszenie ilości krwi krążącej, wskutek przemieszczenia jej do łożyska naczyniowego obwodowego)
- glikozydy naparstnicy (wzmacniają siłę skurczu serca – działanie inotropowe dodatnie)
- intubację ze sztuczną wentylacją z użyciem dodatniego ciśnienia końcowo – wydechowego (PEEP).