Odbitka żelatynowo-srebrowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odbitka żelatynowo-srebrowa – pozytyw fotograficzny na papierze pokrytym warstwą barytową i warstwą żelatyny zawierającą sole srebra: bromek srebra (był to wówczas papier bromowy, zw. też bromo-srebrowym), chlorek srebra (papier chlorowy lub chloro-srebrowy) lub mieszaninę obydwu (papier chloro-bromowy lub chloro-bromo-srebrowy). Obraz uzyskiwało się bądź poprzez kopiowanie (ang. printing-out print, POP), tzn. stykowe naświetlanie papieru przez negatyw aż do pełnego pojawienia się obrazu, bądź przez wywoływanie (ang. developing-out print, DOP), tzn. krótkie naświetlenie stykowo lub przez powiększalnik, a następnie chemiczne wywołanie przy użyciu wywoływacza.
Technika pozytywowa na papierze żelatynowo-srebrowym ukształtowała się w wyniku prac prowadzonych przez wielu badaczy, w tym Richarda Leacha Maddoxa, autora „suchej płyty” wykorzystującej bromek srebra i żelatynę[1], a także Petera Mawdsleya, Josefa Edera, Giuseppe Pizzighellego i Williama de Wiveleslie Abneya[2]. Papiery żelatynowo-srebrowe, stosowane od lat 80. XIX wieku, wyparły powszechny wcześniej papier albuminowy i produkowane są do dziś. Technika żelatynowo-srebrowa wywoływana była podstawowym procesem, w jakim w XX wieku wykonywano odbitki fotograficzne, zanim w latach 60. XX w. zaczęła dominować fotografia barwna. Niemal wszyscy najważniejsi fotografowie XX wieku, tacy jak Ansel Adams, Richard Avedon, Henri Cartier-Bresson czy Edward Weston, używali w swojej pracy właśnie papierów żelatynowo-srebrowych[3].