Odznaki personelu latającego 1919–1939
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odznaki personelu latającego 1919–1939. Po utworzeniu pierwszych eskadr lotnictwa polskiego w 1918 r. polski personel latający nosił odznaczenia wyniesione ze służby w byłych armiach państw zaborczych lub armii sprzymierzonych. W lutym 1919 r. zlecono zaprojektowanie odznaki dla polskich lotników profesorowi Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie Władysławowi Gruberskiemu. Inspiracją dla artysty była odznaka austriackich pilotów i prawdopodobnie to było przyczyną powstania obiegowej nazwy „Gapa”, jak nazywano odznaki i godła państw zaborczych. Inna teoria mówi, że źródłem inspiracji Gruberskiego mógł być obraz umieszczony w Auli Politechniki Lwowskiej. Obraz autorstwa Jana Matejki, namalowany przez jego uczniów, przedstawia trzy Muzy, patronki rzeźby, malarstwa i literatury, na drugim planie unosi się orzeł z rozpostartymi skrzydłami i wieńcem laurowym w dziobie. Nową odznakę wprowadzono 19 lutego 1919 roku, rozkaz numer 24/19 podpisał pułkownik Jan Wroczyński, ówczesny kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, opublikowano go w Dzienniku Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych 4 marca 1919 roku[1]. W rozkazie określono wygląd, sposób noszenia i zasady nadawania nowej odznaki[2].