Offertorium
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Offertorium (inaczej Ofiarowanie) – część mszy świętej. W nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego następuje po Credo (wyznaniu wiary). W nowym rycie mszy świętej (po roku 1969) zostaje zastąpione Przygotowaniem darów.
W mszy trydenckiej offertorium rozpoczyna się wezwaniem Dominus vobiscum, wezwaniem Oremus i antyfoną offertorium. Antyfona ta należy do proprium missae i jej treść jest zmienna. Jest odmawiana głośno przez kapłana, dodatkowo może być śpiewana przez chór. Po antyfonie następuje ofiarowanie chleba i wina, które zostaną przeistoczone podczas Kanonu. Dokonuje się to przez modlitwę Suscipe sancte Pater... (Przyjmij, święty Ojcze...). Kapłan prosi też Ducha Świętego, by pobłogosławił tę ofiarę (Veni Sanctificator... – Przyjdź, Poświęcicielu...). Po tych modlitwach następuje Lavabo, czyli obmycie rąk. W mszy uroczystej dokonuje się też okadzenia. Offertorium kończy się modlitwą zwaną sekretą, odmawianą po cichu (stąd jej nazwa).
Od strony muzycznej, offertorium było pierwotnie całym psalmem z antyfoną. W czasach Antyfonarza Gregoriańskiego były to już wybrane wersety psalmu śpiewane z antyfoną na sposób responsorialny. Obecnie większość ksiąg liturgicznych zawiera offertoria składające się z samej antyfony, a werset zachował się tylko w mszy requiem[1], aczkolwiek jeszcze w XX wieku wydawano księgi zawierające antyfony offertorium z wersetami[2].
W liturgii posoborowej w czasie offertorium można wykonywać śpiew tzw. na ofiarowanie. W nowej liturgii mszy modlitwy przygotowanie darów oparto na modlitwie żydowskich błogosławieństw[3][4], modlitwy te "przypominają swoją formą żydowskie berakoth, modlitwy błogosławieństwa odmawiane przez głowę rodziny na początku uroczystych posiłków, które miały wymiar religijny"[5].