Okręty podwodne typu XXI
niemieckie okręty podwodne / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Okręty podwodne typu XXI?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Okręty podwodne typu XXI – niemieckie okręty podwodne, najbardziej zaawansowane technicznie operacyjne okręty swojej klasy pierwszej połowy dwudziestego wieku. Celem zwiększenia prędkości podwodnej oraz dopuszczalnej głębokości zanurzenia, konstrukcja jednostek tego typu stanowiła radykalne odejście od rozwiązań stosowanych we wcześniejszych konstrukcjach. Nowatorskie podejście w zakresie kształtu kadłuba, niektórych elementów mechanicznych oraz elektrycznych, a także sposobu masowej produkcji, umożliwić miało Kriegsmarine ponowne przejęcie inicjatywy w toczącej się bitwie o Atlantyk.
Kraj budowy | |||
---|---|---|---|
Stocznia | |||
Zbudowane |
118 | ||
Użytkownicy |
III Rzesza | ||
Typ poprzedzający | |||
Służba w latach |
1944–1982 | ||
Uzbrojenie: | |||
2 podwójne działka 20 mm lub 30 mm 23 torpedy LUT | |||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
| ||
Sensory | |||
Załoga |
57 oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
1621 ton | ||
• w zanurzeniu |
1819 ton | ||
Zanurzenie testowe |
135 metrów | ||
Długość |
76,7 metra | ||
Szerokość |
6,6 metra | ||
Napęd: | |||
silniki elektryczne: • 2 x SSW/AEG GU365/30 (5000 KM) • 2 x GW323/28 (222 KM) silniki Diesla: • 2 x MAN M6V 40/46 (4000 KM) • 2 śruby | |||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg: | |||
• na powierzchni |
• 15 500 Mm @ 10 w. (pow.) | ||
|
Jednostki tego typu budowane były w niespotykanej dotąd wśród okrętów podwodnych przemysłowej technologii produkcji, jednak jej zawiłe priorytety, ogólne trudności z pozyskaniem niezbędnych materiałów w końcowym okresie II wojny światowej oraz długotrwały czas szkolenia załóg uniemożliwiły wejście do służby operacyjnej więcej niż kilku okrętom tego typu. Pierwsze ze 118 wybudowanych okrętów wprowadzone zostały do służby w Kriegsmarine w połowie roku 1944, lecz status operacyjny uzyskały dopiero w marcu 1945 roku. Nie odegrały więc żadnej roli w prowadzonych działaniach wojennych.
Po kapitulacji III Rzeszy większość gotowych jednostek została zniszczona, jednak kilka okrętów zostało przejętych przez Związek Radziecki, Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Francję. Zastosowane w nich przełomowe rozwiązania konstrukcyjne zaraz po zakończeniu wojny stały się przedmiotem intensywnych badań prowadzonych przez najważniejszych członków byłej koalicji antyhitlerowskiej.
Stopień zaawansowania technicznego niektórych elementów konstrukcji i wyposażenia typu XXI, jak pasywny system sonarowy, układ kontroli ognia, konstrukcja kadłuba czy układ napędowy, stały się podstawą wyznaczającą kierunki rozwoju techniki i technologii podwodnej w początkowym okresie zimnej wojny. Przejęte okręty poddano intensywnym badaniom i testom służącym opracowaniu własnych technologii podwodnych oraz ZOP.
Jednostki typu XXI, powstające początkowo jako tymczasowy substytut okrętów z systemem napędowym opartym o turbinę Waltera, dzięki swej przełomowej konstrukcji oraz zdolności do szybkiego i długotrwałego pływania podwodnego, wyznaczyły kierunek rozwoju okrętów podwodnych; zaliczane są również do grupy pięciu kamieni milowych rozwoju tej klasy okrętów.