Oscar Furlong
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oscar Alberto Furlong (ur. 22 października 1927 w Buenos Aires, zm. 11 czerwca 2018[1]) – argentyński koszykarz, występujący na pozycjach silnego skrzydłowego oraz środkowego, olimpijczyk, mistrz świata z 1950 roku, tenisista.
silny skrzydłowy/środkowy | |||||||||||||||||||||||||
Pseudonim |
Pillín, El Primer Crack | ||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
22 października 1927 | ||||||||||||||||||||||||
Data śmierci |
11 czerwca 2018 | ||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
188 cm | ||||||||||||||||||||||||
Kariera | |||||||||||||||||||||||||
Aktywność |
1944–1956 | ||||||||||||||||||||||||
College |
Southern Methodist University (1953–1956) | ||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
|
Grał w reprezentacji Argentyny na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 r., i mimo że drużyna jako całość wypadła słabo, został wtedy uznany za jednego z najlepszych graczy świata[2], w związku z czym otrzymał ofertę gry od klubu Minneapolis Lakers. Odrzucił ją, podobnie jak propozycję od Baltimore Bullets czy University of Kentucky[3]. Cztery lata później, na igrzyskach w 1952 r., Argentyna, z Furlongiem w składzie, zajęła 4 miejsce, przegrywając brązowy medal w meczu z Urugwajem[4].
Wprowadził w Argentynie jump-shot, którego nauczył się podczas trzech lat występów na uniwersytecie Southern Methodist[3].
Karierę koszykarską musiał zakończyć w 1957 roku. Dotychczasowy prezydent, Juan Peron, został obalony w zamachu stanu, a wojskowa junta usuwała z życia publicznego wszystkich potencjalnych zwolenników dawnego rządu, w tym niezwykle popularnych i symbolizujących sukcesy ekipy Perona koszykarzy. Nowo wybrany prezydent argentyńskiego komitetu olimpijskiego, Amador Barros Hurtado, podjął kontrowersyjną decyzję, zabraniając występów w lidze argentyńskiej wszystkim członkom składu mistrzowskiego z 1950 roku pod pozorem przyjęcia (od poprzedniego rządu) samochodów[2] (lub, według innych źródeł, pozwolenia na ich import[5]) jako nagrody za zdobycie mistrzostwa świata[6] i złamania w ten sposób przepisów dotyczących sportu amatorskiego.
Trenował też z sukcesami tenis, zajmując w rankingach krajowych siódme miejsce. W 1966 roku dołączył do komitetu Argentine Tennis Association (AAT), zostając jego wiceprezydentem. Był także trenerem zespołu występującego w Pucharze Davisa. W 1977 roku jego drużyna dotarła do półfinałów tych rozgrywek.