Pandaros
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pandaros (Πάνδαρος) – w mitologii greckiej dowódca kontyngentu Likyjczyków walczącego w wojnie trojańskiej po stronie Trojan, znakomity łucznik.
Był synem Likaona, władcy położonej w Licji Zelei[1][2]. W sztuce łuczniczej szkolił go sam Apollo[1][3]. Wbrew radom ojca przybył pod Troję jako piechur, rezygnując z koni i wozu[1][4]. W czasie rozejmu między Trojanami a Achajami, gdy Menelaos toczył pojedynek z Parysem, Pandaros za podpuszczeniem wrogiej Trojanom Ateny, która przybrała na ten czas postać Trojańczyka Laodokosa, wypuścił w kierunku Menelaosa strzałę, doprowadzając w ten sposób do wznowienia walk[1][2][3][4]. Zginął z ręki Diomedesa[1][2][3][4].
Jego postać pojawia się w poemacie Chaucera Troilus i Criseyda oraz sztuce Troilus i Kresyda Williama Shakespeare’a[4].